1. Dziwna wiadomość

         Obudziło mnie jakieś stukanie. Coś intensywnie pukało w szybę. A może to tylko w moim śnie? Przetoczyłam się na bok i uchyliłam powieki. Rzeczywiście, ktoś dobijał się do okna. A właściwie to była to sowa. Niewielka, z dużymi bursztynowymi oczami i pięknym, brązowym upierzeniem. Otworzyłam okno i wpuściłam ją do środka. Na początku myślałam, że to „Prorok Codzienny”, ale ptak przywiązaną miał do nóżki kopertę. Nie mógł to być list z Hogwartu, gdyż już dwa tygodnie temu dostałam listę książek, a nie miałam też żadnej rodziny oprócz ciotki Rosalie, jej męża i dzieci, więc kto miałby do mnie pisać?

Rozerwałam kopertę i wyciągnęłam jej zawartość. Zmiętolony, okropnie wyświechtany kawałek pergaminu zapisany był jakimiś bazgrołami, które z trudem odszyfrowałam.

                                                                    

Macy Savour

Wiem, kim byli Twoi rodzice. Tak samo jak i wiem, że jesteś po tej samej stronie, co oni. Ten list zapewne Cię zaskoczy, ale nie przejmuj się i rób, jak tu napisane. Dwudziestego czwartego sierpnia przyjdź o północy na Millennium Bridge. Będzie tam na Ciebie czekał zakapturzony, niski mężczyzna z „Prorokiem Codziennym” w ręku. Bez słowa idź z nim tam, gdzie Ci każe.

Przeczytałam list dwukrotnie. Nie było podpisu. Ciotka opowiedziała mi wszystko, co wiedziała o moich rodzicach już dawno. Byli śmierciożercami. Sama też trochę ich pamiętałam. Miałam pięć lat, kiedy umarli. Albo raczej zostali zabici, walcząc w imię Czarnego Pana. Później spalono i zniszczono nasz dom, a ja trafiłam do mieszkania ciotki. Jest tu trochę fotografii moich rodziców, ale niechętnie się o nich rozmawia. Ciotka popiera Zakon Feniksa i Dumbledore’a. Nawet zna go trochę, właśnie dzięki tej znajomości dało mi się nie wylecieć z Hogwartu po kilku wpadkach. Raz tak mnie poniosło, że wylewitowałam pewną Gryfonkę z mojej klasy przez okno. W skrzydle szpitalnym spędziła dwa tygodnie. Ale teraz idę już do siódmej klasy, jestem w pewnością dojrzalsza, niż wtedy.

         Dwudziesty czwarty sierpień. To za trzy dni. Jak ja wymknę się o północy z domu, nie zwracając przy tym uwagi ciotki? Nie jestem jeszcze pełnoletnia, wciąż mam na sobie Namiar. Będę musiała wyjść z domu jak mugol. Może przez okno? Wyjrzałam przez nie. Ciotka mieszkała w całej wielkiej kamienicy, a ja miałam akurat takiego pecha trafić na pokój na poddaszu.

Otworzyłam okno. Z szerokiego parapetu mogłam łatwo przedostać się na długą rynnę, ale zjechać nią na sam dół… To będzie trudne. Oby tylko była duża mgła.

Zeszłam do kuchni na śniadanie. Wszyscy już tam byli. Ciotka Rosalie miała trójkę dzieci. Dziewiętnastoletniego Morrisa, trzynastoletnią Lynn i dziesięcioletnią Hope. Wszyscy byli w Gryffindorze i zapowiadało się, że i Hope za rok tam trafi, bo była słodka, grzeczna i uczynna aż do przesady, jak przystało no Gryfona. Tylko ja byłam Ślizgonką, co często uszczypliwie komentowało moje kuzynostwo.

         - Za trzy dni wychodzimy z twoim wujkiem na kolację z państwem Knot – zwróciła się do mnie ciotka. – Zajmiesz się Hope?

         - Nie mogę, muszę coś zrobić – odpowiedziałam. – Czemu Lynn z nią nie zostanie?

         - Bo Lynn jest nieodpowiedzialna – Rosalie groźnie łypnęła na starszą córkę. Wczoraj wjechała mugolskim rowerem w ulubioną wazę matki, mimo że ta jej zabroniła jeździć w domu. – No dobrze, coś się wymyśli.

Morris wypił herbatę do dna i wstał. Wujek znalazł mu „ekscytującą” pracę w ministerstwie w Departamencie Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów. Chociaż biorąc pod uwagę mój plan, to nawet lepiej, że tak dużo pracuje i często nie ma go w nocy. Będę mogła w miarę bezstresowo wydostać się przez okno.

Przez te wszystkie dwanaście lat mieszkałam tutaj. Poddawana byłam tym wszystkim wpływom dobra, uwielbienia do Dumbledore’a, ale nie pozwoliłam poddać się praniu mózgu. Miałam swoje opinie i Montgomery’owie to akceptowali. To dziwne, ale chyba jedyną złą cechą fanów dobra jest akceptacja decyzji najbliższych, choćby był to najgorszy wybór z możliwych.

         Po śniadaniu poszłam do salonu. Jak dla mnie nie było tam nic interesującego. No, może z wyjątkiem fortepianu. Grałam już od czwartego roku życia, więc kiedy wprowadziłam się tutaj, pozwalano mi grać i samej uczyć się coraz to nowych kawałków.

Usiadłam przy fortepianie i położyłam dłonie na klawiszach. Nikt tutaj w domu więcej nie grał. Fortepian był tu tylko po to, żeby być. Zaczęłam grać. Była to Appassionata*, mój ulubiony utwór. Często bywaliśmy u różnych czarodziejów. Montgomery’owie byli w kocu bardzo cenioną rodziną. W tych domach, gdzie były fortepiany, pozwalano mi czasami grać. Ludzie siadali w salonie i, pijąc kawę lub herbatę, słuchali, a ja grałam. W końcu na każdym Appassionata brzmiała trochę inaczej.

*

Późnym popołudniem ciotka i wujek zabrali Hope do Świętego Munga (to paskudne uczulenie znów się wróciło, mówiła Rosalie), Morris jak zwykle został w pracy „trochę” dłużej, więc w domu byłam tylko ja i Lynn. Bardzo długo myślałam nad tym, by znów odwiedzić ruiny domu moich rodziców. Widziałam je tylko dwa razy w życiu i zawsze tylko od zewnątrz. Raz, kiedy miałam sześć lat, i raz rok po moim pójściu do Hogwartu. I zawsze była ze mną ciotka Rosalie. A to była dla mnie tak osobista chwila, że powinna odejść ode mnie choć na parę kroków. Teraz nadszedł czas, Bay w samotności obejrzeć miejsce mojego najwcześniejszego dzieciństwa.

Ubrałam pelerynę i ruszyłam w stronę drzwi wejściowych.

         - Gdzie idziesz? – zapytała natychmiast kuzynka.

Miała niezbyt bystre, orzechowe oczy, pulchne, różowe policzki i jasnobrązowe, mocno poskręcane loki, sięgające ramion. Była bardzo podobna do ojca.

         - Nie bądź taka wścibska – mruknęłam, zbyt zajęta liczeniem mugolskich pieniędzy, by poświęcić jej więcej uwagi. – Będę wieczorem.

Zamknęłam ją w domu na klucz, na wszelki wypadek, gdyby znów jej coś strzeliło do głowy. Była całkiem inteligentną dziewczyną, ale trochę zbyt dziecinną w zachowaniu i nieodpowiedzialną. Lubiła eksperymentować, zwłaszcza z mugolskimi wynalazkami, co nie bardzo podobało się jej rodzicom.

Zamówiłam „taksówkę”, czyli taki niemagiczny środek transportu, zapłaciłam kierowcy i powiedziałam:

         - Proszę mnie zawieść do Greengate Village.

Mężczyzna bez słowa ruszył ulicą. Kilka minut staliśmy w tak zwanym korku ulicznym, ale kiedy wyjechaliśmy z Londynu, wszystko szło już gładko. Do wioski dotarliśmy w przeciągu czterdziestu pięciu minut. Kierowca zatrzymał się na wąskim, polnym poboczu.

         - Proszę dać mi pół godziny – poprosiłam.

Mugol skinął głową, a ja wyszłam z samochodu. Na horyzoncie majaczyła jakaś kupa gruzów. Wiedziałam już, że tylko czarodziej może je zobaczyć. Podeszłam bliżej.

Dom moich rodziców był niegdyś wielki i bardzo piękny. Teraz jednak przypominał bardziej ruderę, grożącą zawaleniem, gdyby nie ochraniające go czary.

Kiedy pchnęłam lekko żelazną bramkę, zardzewiałe zawiasy skrzypnęły cicho. Ogród, zarówno z przodu jak i z tyłu domu był okropnie zaniedbany. Sucha, pożółkła trawa sięgała mi prawie do pasa, a warto wspomnieć, że miałam około metr siedemdziesiąt wzrostu. Dzikie wino i bluszcz obrosło ruinę domu. Ledwo udało mi się przez nie wymacać zaśniedziałą klamkę. Weszłam do środka.

         Hol był cały zmasakrowany, a gruba warstwa kurzu pokrywała wszystko, co się tu znajdowało. W marmurowej podłodze było mnóstwo różnej wielkości dziur. Zniszczone, puste ramy przeżarte były już przez korniki i zwisały krzywo na ścianach. Niektóre z nich leżały całkiem roztrzaskane na podłodze. Widniały tu też ślady walki. Pewnie moja opiekunka (teraz nie pamiętam jej imienia) musiała próbować się bronić. To niebywałe, że Zakon Feniksa jest tak okrutny.

         Weszłam do przestronnego salonu. Był nieco mniej zniszczony, niż hol. Wspaniałe drogie meble były w większości zniszczone przez czas, choć tu i ówdzie walały się szczątki porcelanowych waz oraz kryształki ze wspaniałego żyrandola. Niektóre książki podarto, a niektóre spalono w kominku, jeszcze do teraz zostało w nim mnóstwo zwęglonych kartek i skurczonych, nadpalonych, skórzanych okładek.

Wróciłam do sali wejściowej i wbiegłam na drugie piętro. Było najmniej zniszczone, pewnie członkom Zakonu zabrakło czasu, by wszystko zmasakrować. Tam też znajdował się mój pokój. Pamiętałam go, choć może niezbyt dokładnie. Ale pamiętałam. Weszłam do środka. Urządzony był tak, jak urządza się pokoje małym dziewczynkom. Aksamitne, zielone tapety złuszczały się, ale można jeszcze było poznać kwiatowe wzory na nich. Drewniane, rzeźbione łóżko nakryte było kolorową, podartą kołderką, a pióra z rozprutych poduszek zajmowały każdą możliwą powierzchnię, mieszając się z kurzem i gruzem. Zainteresowała mnie mała, lakierowana kasetka, stojąca na biurku. Otworzyłam ją. Wydała z siebie cichą, miłą dla ucha melodyjkę. W środku znajdowała się niewielka książeczka. Wyciągnęłam ją i zaczęłam przeglądać. Na pergaminowych kartkach były rysunki, namalowane dziecięcą ręką. Przedstawiały kwiaty, zwierzęta, ludzi… ale i różne dziwne wzorki. Wcisnęłam ją do kieszeni i szybko opuściłam swój pokój.

         Chciałam odnaleźć sypialnię rodziców. Zeszłam na pierwsze piętro, do prawego skrzydła. Było najbardziej zrujnowane. W pokoju rodziców nie przetrwało prawie nic. Pióra z rozerwanych poduszek i rozbite szkło z toaletki mieszały się ze sobą, walając się pod nogali. Łóżko wywrócono do góry nogami, a ubrania powyciągano w szaf i podarto na strzępy. Jedyną ocalałą rzeczą było kilka fotografii, które wyciągnęłam spod przewróconego łóżka, wydobyłam z rozbitych ramek i schowałam do torby oraz jakiś wisiorek bez łańcuszka. Wytarłam go z kurzu, brudu i otworzyłam. Miał kształt małego, złotego serca z niebieskim wzorkiem na krawędziach. W środku wyścielony był czerwonym atłasem. Jego również schowałam do torby. Rozejrzałam się jeszcze raz po pokoju. Czyżby Zakon Feniksa spodziewał się znaleźć tu coś, co pomogłoby wytropić Lorda Voldemorta? Cóż, jeśli tak… nie udało im się.

Usłyszałam dźwięk klaksonu, stłumiony i dochodzący z daleka. Szybko opuściłam dom i wróciłam do samochodu, a kierowca odwiózł mnie z powrotem do Londynu.

Ciotka i wujek już wrócili, ale nie martwili się o mnie. Często wychodziłam gdzieś i wracałam późno. Teraz zastałam ich w salonie. Ciotka grała z Lynn w eksplodującego durnia, a wujek czytał albo raczej usiłował przeczytać „Proroka Wieczornego”.

         - Ciociu, masz jakieś niewielkie zdjęcie moich rodziców? – zapytałam niewinnym głosem.

Rosalie podniosła głowę.

         - Zaraz ci coś znajdę – odpowiedziała, po czym wstała, podeszła do komody i zaczęła w niej grzebać. – A po co ci?

         - Kupiłam sobie takie złote serduszko – skłamałam i podałam jej wisiorek. Ciotka uniosła nieco brwi.

         - Bardzo brudny – zauważyła. – Idź sobie weź kolację, a ja coś z tym zrobię.

Spełniłam jej prośbę. Nie miałam powodów, by nie ufać ciotce. Nigdy mnie nie oszukała. Ale przyniosła mi wisiorek, kiedy ja leżałam już w łóżku i czytałam podręcznik do transmutacji.

         - Trochę go ci wyczyściłam – powiedziała i wyciągnęła z kieszeni złote serduszko, wiszące na niebieskiej tasiemce. Zawiązała mi ją na szyi. Wisiorek nie był już brudny i matowy, ale lśnił czystością. W środku na jednym z aksamitnych wieczek przymocowane było małe, czarnobiałe zdjęcie, ruchome rzecz jasna, moich rodziców.

         - Tutaj zostawiłam ci puste miejsce – dodała. – Na osobę, która pokochasz.

Pocałowała mnie w policzek na dobranoc i wyszła. Przez chwilę przyglądałam się fotografii. Nie było takiej osoby, którą obdarzyłabym tak mocnym uczuciem. Zawsze byłam samotna. Owszem, jako Ślizgonka trzymałam się grupy uczniów z mojego domu, ale nie miałam ani najbliższej przyjaciółki, ani chłopaka. Kilku interesowało się mną, ale ja nie byłam w stanie im zaufać. Byli dla mnie po prostu zbyt niedojrzali. W tym roku może będzie inaczej.

___________

Pod prologiem zwykle się nie wypowiadam, więc zrobię to teraz. Rozdział wyszedł trochę dłuższy, niż planowałam. No i te długie opisy. Musicie się przyzwyczaić, teraz będę bardziej pracowała nad moim stylem, a nie częstością publikacji. Pierwszy rozdział dedykuję Eles. :*