2. Dwóch martwych ludzi

Spodziewałam się aksamitnej nocy i setek migoczących na niebie gwiazd, ale jedyne, co czekało mnie za oknem, to nasiąknięty wodą trawnik i nieustająca ulewa. Z zardzewiałej, uszkodzonej rynny deszczówka ciekła wprost na ścianę, rozpryskiwała się na szybie i wsiąkała w spróchniałą okiennicę. 

Poza deszczem i stłumionymi odgłosami radia z pokoju Lynn w domu panowała prawie martwa cisza, ale ja bardzo lubiłam takie wieczory. Słońce już dawno zaszło, dźwięki z głównej ulicy tu nie docierały, świece paliły się tylko na dole w kuchni — można się było poczuć jak w sercu jakiejś historii grozy. Podobał mi się ten skurcz w żołądku, kiedy przemykałam z sypialni do toalety, wiedziona jedynie rzadkimi plamami światła z ulicznych lamp. A tym razem miałam doświadczyć czegoś jeszcze — spotkania z tajemniczą postacią. Poczułabym się bardzo oszukana, jeżeli nie pojawi się w kapturze. 

Po przerobieniu wszystkich historyjek z Baśni barda Beedle’a i ułożeniu Hope do snu mogłam z czystym sumieniem zamknąć się w swoim pokoju. Było za dziesięć dwunasta, kiedy ostatni raz zajrzałam do Lynn. Oczywiście zastałam ją śpiącą — bez zmytego makijażu i w dziennym stroju, z otwartym magazynem Czarownica zwisającym z krawędzi łóżka, choć do końca się spodziewałam, że postanowi zrobić na złość ciotce i jednak wymknie się do Ashley. 

Zamykając frontowe drzwi, miałam wrażenie, że fruwałam. To dziwne uczucie, które towarzyszyło zawsze w momentach derealizacji — jakbym po części spała i jednocześnie była w pełni świadoma tego, co robiłam. 

A teraz właśnie ziszczał się sen, który śniłam od wielu lat. 

Wyczarowałam nad sobą parasol i przeszłam kilka przecznic, ot tak, na wszelki wypadek, jakby któraś z kuzynek zbudziła się i postanowiła wyjrzeć przez okno. Wolałam o tej porze nie teleportować się zaraz spod domu. W naszej okolicy mieszkali wyłącznie mugole. 

Choć założyłam jesienny płaszcz i skórzane trzewiki, cała się spięłam pod wpływem lodowatego podmuchu, kiedy wyszłam na główną ulicę. Tam łatwiej było się schować w jakiejś ciemnej bramie i nie zwrócić uwagi starszej pani z parteru spędzającej przy oknie każdą bezsenną noc. Na każdym osiedlu była przynajmniej jedna taka staruszka, ale nie tu. W tym miejscu na parterze znajdowały się prawie wyłącznie same knajpy, pralnie, butiki i kwiaciarnie. 

Badając ciemny dziedziniec na tyłach baru z chińskim żarciem, zdębiałam, przerażona nagłą myślą. Nieprzyjemne, prawie bolesne wrażenie rozlewającego się żrącego eliksiru ogarnęło wszystkie moje wnętrzności. 

A co, jeśli… jeśli… 

Nie, to by było aż nadto okrutne. I jakim cudem ktoś miałby…? 

…jeśli ktoś miałby zabawić się moim kosztem?

Pomyślałam o Rogerze Daviesie i jego kumplach, o tamtych starszych dziewczynach z ostatniej klasy, które celowo przelewały rośliny w dormitorium, kiedy miałam dwanaście, trzynaście lat. A co, jeśli ktoś jeszcze odkrył prawdę o moich rodzicach i teraz postanowił się zabawić? 

Z bardzo przykrym wrażeniem w brzuchu wsunęłam się między śmietniki i wyciągnęłam różdżkę. Deszcz neutralizował nieco smród śmieci, ale od ogólnego fetoru Londynu nie dało się uciec. A kiedy się teleportowałam, poza błotem, smogiem i mokrym asfaltem dołączył do tego słodkawy zapach gnijących roślin z rzeki. Ruch samochodowy był tu większy niż w naszej części Londynu, ale nie spotkałam nikogo spacerującego. Nie miałam pewności, ale zdawało mi się, że tutaj padało naprawdę mocno. 

Zmarznięta i w przemoczonych butach ruszyłam wolno wzdłuż mostu. Na wszelki wypadek wsunęłam na głowę jeszcze kaptur — gdyby Davies z kolegami naprawdę postanowił sobie ze mnie zażartować. Przebierając skostniałymi palcami po śliskim lakierze różdżki w rękawie, nie przestawałam się rozglądać. Serce musiało się powiększyć i biło teraz jak szalone gdzieś w okolicy przełyku, wstrząsając całym ciałem — w każdym razie to niemożliwe, żeby zwykłe ludzkie serce mogło tak bić. Spróbowałam przełknąć ślinę. Nic. W odróżnieniu od koślawego chodnika — sucho. 

Im bliżej środka, tym bardziej czas zwalniał, aż chyba całkowicie się zatrzymał — razem ze mną wpatrzoną w nieruchomy punkt o kształcie przypominającym człowieka. Przycisnęłam mocniej ramię do boku, upewniając się, że Prorok Codzienny nie przesunął się chociaż o cal. 

Nie przesunął się. 

Zmrużyłam oczy, licząc, że pierwsza wypatrzę coś, co da mi przewagę — postać w sięgającym ziemi płaszczu opierała się o barierkę. Trudno było mi określić płeć. Osoba o wzroście przeciętnej kobiety, okrągława w okolicy brzucha, z głową skierowaną przed siebie — zgodnie z moją fantazją twarz skrywała pod czarnym kapturem. Na pierwszy rzut oka doskonale wpasowała się w obrazek deszczowego Londynu nocą, ale po czasie zdałam sobie sprawę, że coś było nie tak. 

Mimo ulewy płaszczu nie imała się ani kropla wody, a z kieszeni wystawał fragment zwiniętej gazety — ten sam numer, który ja ściskałam pod pachą. 

Maksymalnie spięta zwolniłam. Krew zadudniła mi w uszach. Zostały sekundy na reakcję. 

Odezwać się? Przystanąć? Chrząknąć? 

A może — jak w tych wszystkich detektywistycznych powieściach — na odwrocie listu widniało jakieś hasło, którym powinnam się odezwać? 

Ale zanim się z nią zrównałam, postać przemówiła zachrypniętym, męskim głosem. Obcym głosem. 

— Macy Savour. 

Skinęłam głową i dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że mnie nie widział. 

— To ja. Jestem. — W głowie nie zabrzmiało to tak głupio. Zwłaszcza że mój głos drżał, jego nie. — Kim pan jest? 

— Nie będziemy o tym tutaj rozmawiać. 

Odbił się łagodnie od barierki i bez ostrzeżenia chwycił mnie za przegub dłonią ubraną w skórzaną rękawiczkę. Prorok upadł na chodnik i w tym samym momencie stanął w płomieniach. Z ust wyrwał mi się cichy okrzyk, ale zanim zdążyłam wysunąć z rękawa różdżkę, czarodziej już nas teleportował. 

Czy wcześniej myślałam o tym, że mogłabym się dać tak głupio podejść? 

W każdym razie teraz nie myślałam o niczym innym. 

Wylądowaliśmy na pustkowiu pośrodku wiejskiej drogi. Deszcz nie zacinał jak na  Millennium Bridge, ale musiało tu niedawno padać — i to mocno, bo kałuże na błotnistej ścieżce przypominały małe jeziora. Wyrwałam ramię z niezbyt mocnego uścisku, ale mężczyzna nie zamierzał się ze mną szarpać. 

— Tam — mruknął jak gdyby nigdy nic, wskazując ręką na majaczący w ciemności kształt. Chyba dom. Zupełnie zdezorientowana wrosłam w ziemię, choć podłoże wcale temu nie sprzyjało. — Pytania na miejscu. 

— Proszę mi chociaż powiedzieć, dokąd nas pan przeniósł — wydusiłam z siebie. 

— Clova, Szkocja. 

Jak na porywacza był zaskakująco współpracujący. Nie potrafiłam połączyć tego szorstkiego, nieprzyjaznego głosu z dziwnie obojętnym, prawie łagodnym obejściem. Nawet się nie obejrzał, nie odebrał mi różdżki, tylko zszedł niezgrabnie z błotnistej ścieżki i zaczął brnąć ku domowi przez wysoką trawę. 

Zupełnie zbita z tropu zrobiłam dokładnie to samo. Wytężając słuch, uniosłam różdżkę, gotowa na awaryjną teleportację. Nie doszło jednak do żadnego niespodziewanego ataku, lecących w moim kierunku zaklęć ani do nagłego pojawienia się Daviesa z kolegami. Zakapturzony mężczyzna przeprowadził mnie przez obwieszoną różami furtkę na teren tonącego w ciemności ogrodu. Bałam się zapalić różdżkę. Do drzwi dotarłam prawie po omacku, macając przed sobą stopą, żeby się nie przewrócić, choć i tak zaczepiłam butem o jakieś wystające z ziemi pnącza. 

Zawahałam się, gdy czarodziej wszedł do środka, ale widoczny z zewnątrz fragment urokliwego korytarzyka oświetlonego na pomarańczowo trochę mnie uspokoił — jak gdyby mordercy i porywacze nie mieli prawa mieszkać w ładnych, przytulnie urządzonych małych domkach na wsi. Z gulą w gardle wychyliłam się nad progiem i zobaczyłam więcej ładnego, ciasnego holu, dwie pary zamkniętych drzwi i schody biegnące na górę w mrok. 

— Bez przeszkód? — usłyszałam z wnętrza jeszcze jeden stanowczy, męski głos. 

— Się okaże. 

Mniej więcej w połowie pustego korytarza spostrzegłam ruch i w tym samym momencie pojawił się zarys wysokiej, szczupłej męskiej postaci — zarys, którego sekundę wcześniej jeszcze tam nie było. Cofnęłam się instynktownie, widząc, jak międlił w dłoniach płachtę jakiegoś połyskującego srebrzyście materiału. Zacisnęłam palce na różdżce, by zapanować nad drżeniem. 

— To na pewno ona? — zapytał, podczas gdy człowiek, który mnie przyprowadził, z westchnieniem zrzucił ciężki płaszcz. — Bardzo młoda. 

— Tak. To na sto procent ona — warknął nieprzyjaźnie. 

Na powrót zbliżyłam się do drzwi, coraz bardziej skonsternowana tą dziwną sytuacją. Nie byłam pewna, jak mogłabym sobie wyobrazić tajemne spotkanie niedobitków, którzy ostali się trzynaście lat po upadku Lorda Voldemorta, ale z całą pewnością nie wyobrażałam go sobie tak. 

— Moglibyście nie mówić o mnie tak, jakby mnie tu nie było? — zapytałam, siląc się na spokój. Wewnątrz cała się trzęsłam. 

Usłyszałam cichy, swobodny śmiech. 

— No nic, na razie musi nam to wystarczyć. 

Nawet mimo utrzymującego się nadal strachu nie byłam w stanie nie poczuć ukłucia złości, który wywołała ta impertynencka uwaga. Otworzyłam usta, żeby zaprotestować — przecież tyle ćwiczyłam przez te wszystkie lata, uczyłam się, by jakoś zrekompensować brak doświadczenia, kiedy nadejdzie właściwy moment, a on mówi, że muszę im wystarczyć — ale wyszedł z nich tylko zduszony, niemy okrzyk. 

— Wejdziesz do środka? — zapytał zaskakująco łagodnie, prawie pieszczotliwie, jakby zapraszał dziecko. 

Wystąpił krok naprzód i mdłe światło oliwnej lampki padło na jego bladą, młodzieńczą twarz — niesamowicie delikatną i przystojną. Włosy barwy słomy miał równo obcięte, sięgające ramion, nadające mu wygląd rozbrykanego podrostka — podobnie dwa jasne łuki brwi, które zatrzymały się nad oczami w wyrazie uprzejmego zdziwienia. Otworzył nam bez różdżki, ale za to w staromodnej szacie czarodzieja, trochę na niego za dużej, jakby mężczyzna w ostatnim czasie znacznie schudł. Dłonie miał wąskie i długopalczaste jak u pianisty, zaciśnięte na błyszczącej kuli materiału, którą trzymał jak ścigający kafla. 

Ostrożnie przestąpiłam próg, nie opuszczając różdżki — ostatecznie morderca i porywacz mógł zarówno mieszkać w ładnym domku na wsi, jak i posiadać zwodniczo anielską urodę. 

Czując na sobie spojrzenia obu mężczyzn, rozejrzałam się uważnie po holu. Na delikatnych mebelkach było mnóstwo niepasujących do siebie książek, bibelotów i doniczek z drobnymi roślinami. Ze ścian do połowy pokrytych boazerią śmiały się zastygłe w prywatnych sytuacjach twarze chuderlawego młokosa i urzekająco pięknej, eterycznej blondynki. Tylko na dwóch czy trzech mignął mi surowo wyglądający mężczyzna ze schludnie przyciętym wąsem. Świece w kandelabrach były dopiero co wymienione, w wazonie tkwiły świeże dalie, ale gruba, prawie nietknięta warstwa kurzu na podłodze i tych wszystkich przedmiotach sprawiała wrażenie, jakby nikt tu od dawna nie sprzątał albo wpadał tu wyłącznie po to, żeby podlać kwiaty. Spojrzałam raz jeszcze na młodszego, później na starszego, analizując szczurzą, wynędzniałą twarz. 

— Kim jesteście? — zapytałam cicho, ale blondyn odpowiedział mi tylko kolejnym osobliwym uśmieszkiem. Szczurowaty czarodziej milczał z mocno zaciśniętymi wargami, jakby jego zadanie kończyło się na dostarczenie mnie do tej pełnej kurzu kwatery. Mój wzrok prześlizgnął się po całej jego postaci, ostatecznie zatrzymując się na najbardziej charakterystycznej rzeczy: dłoni pozbawionej jednego palca. — Jestem zatem w towarzystwie dwóch martwych. 

Napięcie, które pęczniało z każdą kolejną sekundą, wybuchło jak balon przekłuty szpilką, a młodszy czarodziej roześmiał się pusto. Miał bardzo dziwny, wysoki śmiech, zupełnie niepasujący do tego anielskiego oblicza i nieco sztywnej postawy. 

— Ty — wskazałam na starszego — jesteś Glizdogon. Byłeś w Proroku w artykule na temat dziesięciolecia upadku Czarnego Pana. A ty? Ty jesteś jego synem. — Znów pokazałam palcem, tym razem na jedną z fotografii na ścianie. — Musisz nim być, Crouch miał jednego syna, tylko dlaczego wciąż żyjesz, skoro młody Crouch zmarł w Azkabanie? 

Spojrzał z rozbawieniem na Glizdogona i rozłożył ramiona w geście bezradności. 

— Przepraszam za ten niefortunny incydent — odparł i gestem zaprosił mnie do pierwszych drzwi. — Umieranie niezbyt mi wychodzi. 

Opuściłam lekko różdżkę i ruszyłam za nim do najbardziej skrajnego pokoju, którym okazał się ciasny, równie przytulny salonik. I tu intensywnie czuć było kurz, ale pomieszczenie wyglądało na częściej używanie. Crouch odłożył materiałową kulę i nie zdążyłam mrugnąć, gdy w dłoni pojawiła mu się różdżka. Drgnęłam niespokojnie, a żołądek podskoczył tak, jakbym zaczepiła butem o pękniętą płytę chodnikową, ale tamten tylko skinął nią w kierunku kominka i w palenisku zapłonął ogień. Pomarańczowe światło rozlało się po pokoju i ukazało jeszcze więcej na pierwszy rzut oka niepasujących do siebie ozdóbek, flakoników, narzutek, obrazeczków, poduszek, mebli nie do kompletu, upodabniających ten salon bardziej do jakiejś nory pana borsuka z bajki dla dzieci niż do domu dyrektora Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów. 

— Jesteś bystra — powiedział, siadając na kanapie obitej szorstką tkaniną w kwiaty. 

— Zgadza się — odparłam hardo. — Jestem w końcu Krukonką. No i przygotowywałam się do tego od dziesiątego roku życia. 

Przysiadłam dokładnie na drugim końcu, starając się nie spuszczać wzroku z obu mężczyzn. Glizdogon spoczął w fotelu za głową Croucha. Wydawał się pozornie niezainteresowany całą sytuacją, jakby tylko to utrzymywało go przy zdrowych zmysłach. Spoglądając na tę dwójkę, cisnęło mi się na usta wiele pytań. Jakim cudem przeżyli, jak się odnaleźli, co z Syriuszem Blackiem, skoro Pettigrew znajdował się tutaj, czy byli inni i czy… 

Ścisnęło mnie w żołądku. 

Czy istniała szansa, że może i moi rodzice ukrywali się gdzieś pod płaszczykiem śmierci? 

Ale zanim któreś zadałam, Crouch mnie wyprzedził: 

— Dlaczego? 

— Dlaczego co? 

— Dlaczego odpowiedziałaś na list? 

— Technicznie rzecz biorąc, nie odpowiedziałam. Przyszłam na most, bo w liście było mi obiecane, że dostanę okazję do zemsty. 

Lustrowaliśmy się przez chwilę w milczeniu, aż wargi Croucha wykrzywił powoli szeroki uśmiech satysfakcji. To wydawało mi się niezdrowe, tak często i szeroko się uśmiechać, ale czy człowiek, który przeżył Azkaban, miał prawo być zdrowy? Część twarzy oświetlana przez tańczące w kominku płomienie sama zdawała się tańczyć, tylko oczy — ładne, okrągłe i jasne — tkwiły upiornie nieruchomo jak w transie. 

— A więc zemsta — wyszeptał, a jego głos zlał się z szumem narastającym za oknem. Zaczęło padać. — Pettigrew mówił, że jest coś więcej. 

Popatrzyłam na Glizdogona i natychmiast odwróciłam wzrok, upewniwszy się, że bariera dostatecznie chroniła moje myśli. Nie wyglądał na mistrza legilimencji, tak, jak i młody Crouch nie przypominał mordercy, ja oszustki, a jednak siedzieliśmy we trójkę w tym dziwacznym, dusznym salonie. 

— Skąd o tym wie? Z nikim o tym nie rozmawiałam. Jak mówiłam, nie jestem głupia. 

Dotarło do mnie, że naprawdę tu z nimi siedziałam. Z mężczyzną oskarżonym o tragiczne w skutkach tortury i człowiekiem pracującym dla Dumbledore’a. Potrząsnęłam głową. To mi się nie spinało. 

— Jak widzisz, nasz pan wciąż ma popleczników, którzy służą mu z ukrycia — rzekł Crouch. 

— Kogo masz na myśli? 

— Czarnego Pana oczywiście. Twoi rodzice zginęli w jego służbie już po jego zaginięciu. 

— Po jego śmierci. — Czułam się coraz bardziej niewygodnie z zacieśniającym się kłębowiskiem niedopowiedzeń. Jakby zaczynało brakować mi powietrza. — Czarny Pan nie żyje. 

— A co, gdybym ci powiedział, że możemy zrobić o wiele więcej? 

Oczy rozbłysły mu w sposób, który pozwolił mi sądzić, że z całą pewnością nie miałam do czynienia z osobą o zdrowych zmysłach. Poruszyłam się niespokojnie, czując rosnące napięcie. Już wiedziałam, że znalazłam się w domu z dwójką szaleńców — a przynajmniej byłabym tego pewna, gdyby nie tamten list. 

— Zanim cokolwiek mi powiesz, chcę wyjaśnień — zażądałam, prostując się. — Ty — wskazałam na Glizdogona — pracowałeś dla Dumbledore’a. Wiem, bo moja ciotka dobrze zna rodzinę, z którą Dumbledore się przyjaźni. Tu powinien siedzieć Syriusz Black, nie ty. 

Pettigrew pierwszy raz się uśmiechnął i w jego oczach — chyba nawet wyraźniej niż w oczach Croucha — spostrzegłam błysk szaleństwa. W ruchliwym świetle ognia wyglądał jak starzec. Cienie pogłębiały grube bruzdy znaczące obwisłą, woskową twarz przywodzącą na myśl twarz trupa, tylko te mętne, niebieskawe oczka wydawały się żyć — jakby nadrabiały za całą resztę. I tak, jak uśmiechnął się po raz pierwszy, tak pierwszy raz poczułam na grzbiecie lodowaty dreszcz grozy. 

— Bo, wiesz, Black nigdy nie służył Czarnego Panu — oznajmił cicho Glizdogon, gładząc spieczone wargi przerośniętym, zżółkniętym paznokciem. — Można powiedzieć, że w opinii publicznej… zamieniliśmy się miejscami. Tak, jak miało być. Nieważne, jaka jest prawda. Ważne, co ludzie usłyszą. 

— Czyli Potterowie, tamci mugole… i ten palec… — zaczęłam wymieniać, a on kiwnął głową jak nauczyciel, który pozwalał uczennicy samodzielnie wpaść na odpowiedź na zadane przez nią samą pytanie. — A potem, kiedy Black uciekł z więzienia, postanowił cię dopaść. Dlatego go znalazłeś!

Wycelowałam palcem w Croucha, który przez ten czas siedział zagłębiony w oparcie kanapy i obejmował się ramionami. 

— Nasze spotkanie było tylko pochodną innego spotkania — rzekł już zupełnie poważnie, bez cienia pobłażliwego uśmiechu. Wyglądał jak zupełnie inna osoba i mimo pięknych, młodzieńczych rysów było w nim coś, co pozwalało mi uwierzyć, że naprawdę miałam przed sobą syna Bartemiusza Croucha. — Wiemy, co zrobić, by Czarny Pan odzyskał swą moc. Ale zanim powiemy ci więcej, musisz udowodnić, że jesteś godna zaufania. 

— W jaki sposób? 

Glizdogon wychylił się do przodu i blask płomieni ogarnął jego wytrzeszczone oczy. 

— Złożysz Przysięgę Wieczystą. 

Cisza w salonie zdawała się wwiercać w uszy. Przysięga Wieczysta. Nie pomyślałam o tym, ale kiedy to padło, nie byłam zaskoczona. Musiał istnieć jakiś powód, dlaczego przyjęli mnie tak uprzejmie. Jeszcze brakowało, żeby któryś zaproponował mi herbatkę. Teraz wszystko wydawało się oczywiste — jak podczas przestoju w układaniu puzzli, kiedy po godzinach oglądania i przekręcania elementów nagle przychodził moment oświecenia. Właściwie niczym nie ryzykowali, zyskiwali wszystko, bez względu na to, czy ich urojenia pozostawały urojeniami, czy nie. Zerknęłam na kominek i teraz byłam prawie pewna, że możliwość teleportacji z tego miejsca została zablokowana. 

— Dobrze — odparłam. — Ale chcę dowodu. 

Nie patrzyłam na Croucha. Wpatrywałam się w Glizdogona, czując, że napięcie, które między nami rosło, mogło doprowadzić tylko do dwóch rzeczy, do niczego więcej: albo nie wyjdę stąd żywa, albo dostanę to, czego żądałam. Poczułam w ustach kwaśny smak strachu, serce zdawało się nie ruszać jakby w obawie przez sprowokowaniem ataku, aż w końcu powoli, bardzo powoli mężczyzna sięgnął dłonią do lewego rękawa i dźwignął z czułością, jakby odsłaniał niemowlę. 

Na chudym, pokrytym powrozami żył przedramieniu widniał niezbyt wyraźny, jakby zwęglony kształt czaszki i węża wysuwającego się z jej rozwartej szczęki. Coś jak tatuaż, ale nie tak czarny, jaki nosiłam w pamięci. Ten u Pettigrew był wyblaknięty, z czerwoną, podpuchniętą obwódką, jakby dopiero co został zrobiony albo naruszony. 

Podniosłość chwili prysła jak bańka mydlana. 

Serce zabiło mi mocniej, pewne, że mogło już bić. Przełknęłam z trudem i spojrzałam na Croucha — licząc na potwierdzenie? Uspokojenie? Ale i on wpatrywał się w znak jak zaczarowany, tak, jak się patrzy na ukochaną osobę, chłonąc każdy detal jej twarzy. 

Miałam ochotę zapytać, co zrobią, jeśli odmówię, ale odpowiedź spoczywała na dnie kosza na śmieci jako kupka proszku, w jaką zmienił się tamten list. 

Dobrze się zastanów, bo jeśli zrobisz pierwszy krok, nie będzie już odwrotu. To jest droga w jedną stronę. 

Patrzyłam na Glizdogona i wiedziałam, że byłby w stanie to zrobić. Ale czy już wtedy w domu rodziców nie podjęłam tej decyzji na poważnie? 

Tylko że to zawsze było na poważnie. Już wtedy, gdy dostała różdżkę, więc dlaczego zamiast radosnego podekscytowania moje wnętrzności wykręcały obawy? Co mnie przerażało? Że powrót Czarnego Pana — o ile w ogóle możliwy — będzie odbiegał od moich dziecinnych wyobrażeń? Ryzyko? Albo samo działanie, skoro do tej pory wszystko odbywało się wyłącznie w moich fantazjach? 

I czy oszalałam, wierząc tej dwójce? A może ja od dawna też byłam szalona? 

— Zgoda — powiedziałam z trudem przez zaciśnięte gardło. 

Mężczyźni skinęli głowami. Crouch zsunął z kanapy i ukląkł przed kominkiem, więc zrobiłam to samo. Ujęłam wyciągniętą dłoń — suchą i ciepłą — i z nieprzyjemnością zdałam sobie sprawę, że moja była zimna i wilgotna. 

— Jak ty masz na imię? — zapytałam szeptem, kiedy Glizdogon stanął plecami do kominka, celując różdżką w nasze złączone dłonie. 

— Barty. — Przez chwilę spostrzegłam w jego oczach ten sam zuchwały, niemal łobuzerski błysk. — Czy wykorzystasz wszystkie swoje talenty, by pomóc Czarnemu Panu odzyskać ciało? 

— Przysięgam. 

Jasne, niemal oślepiające światło rozbłysło na końcu różdżki, przeganiając ciepły, miły dla oka półmrok. Ledwo opanowałam wzdrygnięcie, gdy coś przejrzystego i srebrnego wypełzło z niej, owijając się wokół naszych rąk. Było ciepłe i nieprzyjemnie pulsujące — trochę jak na wpół bezcielesny wąż. Miałam ochotę się skrzywić, wyszarpnąć rękę, byle ta gorąca wstęga energii nie dotykała więcej mojej skóry. 

— Czy zobowiązujesz się służyć wiernie Czarnemu Panu? — zapytał. 

— Przysięgam — odpowiedziałam przez zaciśnięte zęby. 

Zaczęło do mnie docierać, że to chyba kwestia energii — ćwiczyłam w życiu różne zaklęcia, ale nigdy nie odważyłam się sięgać po te z dziedziny czarnej magii. Nie tak naprawdę. A to, co działo się teraz, miało zdecydowanie mroczne konotacje, zupełnie mi obce. Stąd to proste skupienie na twarzy Glizdogona, stąd ten łagodny uśmiech u Barty’ego — ich ciała przywykły do tego rodzaju magii. Moje nie. 

— Czy zobowiązujesz się utrzymać w sekrecie przed wrogami Czarnego Pana wszystko, czego ujawnienie mogłoby uderzyć w niego albo wiernych mu popleczników? 

— Przysięgam. 

Trzeci świetlisty wąż wyłonił się z różdżki Glizdogona i związał nasze dłonie tak, że przypominały już tylko jedną mieniącą się na czerwono i złoto gorącą kulę energii. Trwaliśmy tak, a węże nie przestawały się wić, poruszać w nienaturalnym tańcu, aż zaczęłam czuć mdłości. Z ukłuciem przestrachu spojrzałam najpierw na Croucha, potem na Pettigrew, przerażona, że to mogło coś znaczyć, że może zaklęcie wyczuło w moim sercu jakieś nieuświadomione wahanie, ale w tym samym momencie wstęgi rozpłynęły się w powietrzu, jakby wsiąkły w skórę. Światło z różdżki zgasło i salon wydał się nagle o wiele ciemniejszy niż przed przysięgą. 

Aż cisnęło się na usta: i co teraz? Ale cisza wydała mi się zbyt podniosła, tak, jakby jej naruszenie mogło sprowadzić na nas wszystkich coś potwornego. Pettigrew okazał temu o wiele mniej delikatności. Schował różdżkę i rzucił się z westchnieniem na fotel, jakby właśnie odwalił jakąś ciężką i żmudną robotę. Popatrzyłam oczekująco na Croucha, kompletnie nieczuła na kolejny uśmiech. 

— A więc? — zapytałam, a gdy spojrzał na mnie z uniesionymi brwiami, dodałam: — Czarny Pan. Co to wszystko znaczy? Że żyje? 

— Bywały pogłoski — rzucił opryskliwie Glizdogon. — Też je słyszałaś. I też w nie wierzyłaś. Nie byłoby cię tu, gdyby tak nie było, nie?

Znów poczułam się skonfundowana jego zaskakująco dokładną wiedzą na temat moich przekonań, a może domysłami, tylko mój mózg przypisał temu człowiekowi jakieś nadnaturalne — nawet jak na czarodziej — umiejętności. 

— Pogłoski, dobrze. Ale rozmawiamy o faktach. 

W spojrzeniu Croucha pojawiło się coś przepraszającego. 

— Okłamaliśmy cię. Przykro mi. 

— CO?! — Zerwałam się na równe nogi, wyszarpując rękę, którą wciąż trzymał. — W czym mnie okłamaliście?

Przez sekundę uderzyła mnie moja własna naiwność i nawet nie poczułam się z tego powodu zawstydzona. Byłam wściekła — tak wściekła, jak nigdy nie bywałam. Nigdy nie krzyczałam, nie dyszałam z gniewu, nie wytrzeszczałam dziko oczu, nie pragnęłam w furii rzucić się i bić, okładać po twarzach, kopać bez opamiętania. Crouch chyba zdał sobie sprawę z pozornego zagrożenia, choć przecież nie stanowiłam żadnego, przynajmniej dla niego. 

I nawet nie wyciągnął różdżki. 

— Nic więcej ci nie powiemy — odparł. — W każdym razie nie teraz. Ale musisz wiedzieć, że to wszystko, co słyszałaś, to nie są tylko plotki. 

— W takim razie co teraz? — zadałam to dręczące pytanie, nie zważając, że mój głos brzmiał tak histerycznie. Obco. — Co mam robić? 

— Czekać — wtrącił Pettigrew, moszcząc się w fotelu z obutymi stopami wyciągniętymi wygodnie na podnóżki. 

— Czekać…? 

— My czekaliśmy dwanaście lat, ty możesz poczekać kilka dni, co, młoda?

 

___________

Znów rozdział wyszedł dość długi, ale chyba opisów było mniej. Wyszło mi siedem kartek w Wordzie. Ale jeśli Wam to nie odpowiada, mogę pisać krótsze rozdziały. Wszystko dla moich czytelników. Chciałabym powiedzieć, że dziś jest rocznica śmierci Aaliyah. Była to chyba najlepsza piosenkarka i aktorka, jaką widział świat. Przynajmniej ja tak sądzę. Dedykacja dla jej wszystkich fanów, mam nadzieję, że wśród moich czytelników jest ich kilku xD