Prolog

         Co teraz będzie z tym dzieckiem?

         Takie szepty towarzyszyły pięcioletniej dziewczynce wyciągniętej właśnie z ruin domu. Pięknego domu. Auror zaprowadził małą do samochodu, które podesłało Ministerstwo Magii. Chcieli jak najszybciej wszystko załatwić, zanim zbiegną się mugole z wioski.

         Wsadzono dziewczynkę do samochodu, a ten ruszył wąską polną drogą. Do miasta było daleko, ale kierowca i z tym sobie poradził. Wcisnął czerwony guzik obok tablicy rozdzielczej, a samochód stał się niewidzialny. Droga do Londynu zajęła im jedynie kilkanaście minut. Wielkie budynki, oszklone wieżowce i inne nowoczesne budowle przykuły uwagę małej, która jeszcze nigdy nie była w tak dużym mieście. Właściwie to w ogóle nie opuszczała wiejskiej posiadłości swoich rodziców.

         Samochód zatrzymał się przed ceglaną kamienicą. Nad drzwiami wisiała miedziana tabliczka z wygrawerowanym w niej napisem Montgomery. Auror, który wsiadł do pojazdu razem z pięciolatką, wygramolił się z niego i zadzwonił do drzwi. Nie musiał długo czekać, bo kilkanaście sekund później otworzyła mu pulchna kobieta. Była bardzo zaspana, na głowie miała papiloty, a na ramiona narzucony czerwony szlafrok, spod którego wystawała biała koszula nocna.

         — O co chodzi? — zapytała, przecierając oczy.

         — Pani Rosalie Savour?

         — Montgomery… Ale tak, tak — mruknęła. — Hmm?   

         Auror nic nie odpowiedział, tylko wyciągnął z samochodu pięciolatkę. Na twarzy pani Montgomery pojawiło się zrozumienie; choć nigdy nie poznała osobiście swojej siostrzenicy, od razu się zorientowała, o co chodzi. To przecież nie mogło się dobrze skończyć. Wpuściła aurora do środka i zaprowadziła do małego przytulnego saloniku na parterze. Była tak zdenerwowana, że zapomniała zaproponować mu herbaty.  

         — Niech pan mówi, do cholery — ponagliła go.

         Auror spojrzał znacząco na dziewczynkę. Usiadła na fotelu. Nóżkami nie dosięgała nawet do podłogi, ale oczy miała zbyt poważne jak na swój wiek. Patrzyła rozumnie na aurora, który ściszył głos do szeptu.

         — Właśnie w tym problem — rzekł. — Pani wie, czym się trudniła pani siostra? — Rosalie Montgomery skinęła głową, a mężczyzna kontynuował: — Więc co mogę pani powiedzieć, jeśli nie weźmie pani dziecka do siebie, trafi do przytułku.

         — Phyllis nie żyje? — Pani Montgomery była w szoku. Owszem, spodziewała się takiego zakończenia, ale ta wiadomość i tak ją przytłoczyła. — Tak, tak, tak, oczywiście, dziecko zamieszka z nami, ale… Trudno mi w to uwierzyć, Phyllis była taka młoda… Wiadomo, jak to się stało?

         Mężczyzna tylko wzruszył ramionami.

         — Kiedy przyjechaliśmy, było już po wszystkim. Na ciałach nie było żadnych obrażeń, więc podejrzewamy, że wzięli ich z zaskoczenia. A dom… Dziecko odziedziczyło ruinę.

         Kobieta wciąż była wstrząśnięta. Ani raz nie pomyślała o smutku, bo nigdy nie była związana z siostrą na tyle, aby płakać po jej śmierci, ale mimo wszystko poczuła się trochę nieswojo. Spojrzała na dziewczynkę. Siedziała cicho i przyglądała się jej tymi dorosłymi oczami. A teraz miała z nią zamieszkać.

         — A wiadomo, kto stoi za tym incydentem? — zapytała przyciszonym głosem. — Sami się wytłukli, czy może ktoś z zewnątrz…

         — Droga pani, proszę w tej sprawie kontaktować się z Alastorem Moodym. No, na mnie już czas. — Auror wstał i wyciągnął rękę w stronę pani Montgomery. — Ktoś jutro do pani wpadnie, żeby dopełnić formalności. Do widzenia.

         Czarownica uścisnęła krótko wyciągniętą dłoń, niepocieszona niedostateczną ilością informacji, a mężczyzna odwrócił się na pięcie i przeszedł szybko przez krótki korytarz, nawet nie oglądając się na pozostawioną w saloniku dziewczynkę.

         — Ach, zapomniałbym! — zawołał cicho i jeszcze na chwilę odwrócił się do depczącej mu po piętach pani Montgomery. — Proszę przez jakiś czas zachować… powstrzymać się od rozmów na temat pani siostry i tego dziecka. Rozumie pani, żeby nie utrudniać…

         — No co pan — ofuknęła go, robiąc mocny krok w jego stronę. — Nie musi mnie pan uczyć dyskrecji. Do widzenia.

         Kiedy samochód odjechał, czarownica wróciła do salonu. Dziewczynka siedziała tak, jak ją pani Montgomery zostawiła — nieruchomą i gapiącą się zamglonymi oczami w zimne palenisko ładnego kominka z czerwonej cegły. Kobieta zabrała ją na górę, powtarzając jakieś uspokajające frazesy, ale dziecko ani razu się nie odezwało. Zaniepokojona czarownica postanowiła zostać z siostrzenicą, dopóki nie zaśnie. Powiedziała sobie, że z czasem na pewno wszystko się zmieni. Dziecko przecież zapomni.