Prolog

I co teraz zrobić z tym dzieciakiem? Ma jakąś rodzinę czy co? 

Takie szepty towarzyszyły pięcioletniej dziewczynce wyciągniętej właśnie z ruin domu w środku lasu. Pięknego domu. Zaczynało świtać, kiedy auror zaprowadził małą do samochodu podstawionego przez ministerstwo. Trzeba było wszystko jak najszybciej załatwić. 

Mężczyzna wsadził ją na tylne siedzenie i nawet się nie obejrzał. Nie znał się na dzieciach. W ogóle nie znał się na pocieszaniu, a pocieszanie dzieci wydawało mu się całkowitą abstrakcją. Modlił się, żeby tylko nie płakało. 

I faktycznie nie płakała. Patrzyła w stronę domu, dopóki ten nie zniknął za zakrętem, a potem już tylko śledziła wzrokiem białe kłębowisko dymu unoszącego się na tle różowego nieba. Do miasta było daleko, prawie godzina drogi, ale akurat z tym kierowca sobie poradził. Wystarczyło wcisnąć fioletowy guzik tuż obok tablicy rozdzielczej, a samochód stał się niewidzialny. Dziewczynka obserwowała przez chwilę, jak wehikuł mknął jak szalony, zmuszając drzewa i budynki do zeskakiwania mu z drogi, aż obraz za oknem z dzikiego i sielskiego drastycznie się zmienił. Widziała już kilka razy coś podobnego: strzeliste, oszklone wieżowce, wypielęgnowane parki, szerokie, kręte drogi, czerwone autobusy i ładne kamienice z białymi, mansardowymi oknami. Zatrzymali się właśnie przed jedną z nich. 

Przez całą drogę auror nie odezwał się do dziewczynki ani słowem i teraz też nie zamierzał tego zmieniać. Poczuł coś nieprzyjemnego w żołądku, kiedy chwycił małą rączkę i pociągnął ku wąskim frontowym schodom. Załomotał w drzwi tuż pod tabliczką z numerem 26, tym razem modląc się, by ktoś był w domu. Musiał przyznać — chociaż nie bez niechęci — że pod koniec sierpnia ludzie wciąż wyjeżdżają na wakacje. 

Zniecierpliwiony zapukał raz jeszcze. 

Świetnie, jeszcze tego mi było trzeba — obcego dzieciaka na głowie. I to jeszcze pół godziny po zejściu z dyżuru, utyskiwał w głowie, obserwując, jak mała skubała łuszczącą się farbę z framugi. 

Drzwi otworzyły się dopiero po trzecim pukaniu i w progu stanęła bardzo zaspana, pulchna kobieta w kraciastym szlafroku. Na widok znajomego M na uniformie automatycznie przygładziła papiloty, z których miejscami zaczynały się wymykać rude włosy. 

— O co chodzi? — zapytała, przecierając oczy.

— Rosalie Montgomery?

— Tak, o co chodzi?

— Peter Roberts, Biuro Aurorów. 

Pociągnął dziewczynkę za rękę i postawił w progu, a na twarzy pani Montgomery pojawił się cień zrozumienia. Co prawda nigdy nie poznała swojej siostrzenicy, ale wystarczył rzut oka na drobną, trójkątną twarzyczkę, burzę rudych włosów i okrągłe, niebieskie oczy, by rozpoznać w nich kopię swojej młodszej siostry. 

— Niech pan wejdzie i mówi. — Kobieta cofnęła się, by wpuścić ich do środka. — Co się stało? 

Zapytała tylko dla zasady, bo już się domyślała, CO się stało. Od początku wiedziała, że takie rzeczy nigdy dobrze się nie kończą, a zwłaszcza wtedy, kiedy w grę wchodzą małe dzieci. 

Stary auror jeszcze bardziej spochmurniał. Zignorował wskazany fotel i tylko pobieżnie przebiegł wzrokiem po dość przytulnym, niedużym salonie pełnym poduszeczek i bibelotów — tak odmiennym od pałacu, który dogaszali Brown i O’Neil. Mała księżniczka zdawała się niczego sobie z tego nie robić. Bez pytania usiadła na kanapie i utkwiła wzrok w Robertsie. Bardzo rozumny wzrok. W jego opinii zbyt rozumny jak na pięć lat. 

— Pani wie, czym się trudniła pani siostra? — zapytał szeptem, a Rosalie Montgomery skinęła głową. — No więc co mogę pani powiedzieć, jeśli nie weźmie pani dziecka do siebie, trafi do przytułku. Chyba że jej ojciec miał jeszcze jakąś rodzinę? 

Oczy kobiety zrobiły się prawie tak okrągłe, jak oczy dziewczynki. 

— Czyli Phyllis nie żyje — powiedziała równie cicho. — Tak, tak, tak, oczywiście, dziecko zamieszka z nami, ale… Phyllis była taka młoda… No tak, tak, ale przecież… Wiadomo, jak to się stało?

Nie była zrozpaczona, ale potrzebowała wypowiedzieć to na głos. 

Tymczasem mężczyzna wzruszył ramionami. 

— Nie jestem upoważniony do udzielania takich informacji, ale ktoś się pewnie dzisiaj z panią skontaktuje. No, to z mojej strony już chyba tyle. Aha! — Przystanął z ręką na klamce, wyraźnie dając do zrozumienia, że nie miał ochoty na dłuższe pogaduszki. — Proszę, z łaski swojej, zachować… powstrzymać się przed rozmowami na temat pańskiej siostry i tego dzieciaka. 

Skinęła głową i Roberts natychmiast zniknął za drzwiami, więcej się na nią nie oglądając. Za oknem powoli narastał typowy poranny szum. Ludzie wstawali do pracy, otwierały się pierwsze sklepy, autobusy wyrzucały na przystankach pracowników z nocnych zmian. Zwyczajne późnowakacyjne nawyki toczyły się jak zwykle — nieświadome dwóch małych tragedii, do których doszło wiele mil od obrzeży stolicy. 

Tylko właśnie, zaświtało jej w głowie. Czy aby na pewno była mowa o tragedii? 

Obejrzała się na małą i zamiast wstrząsu doznała ulgi. Bez względu na to, czy Roberts miał prawo ją tu tak po prostu zostawić, czy nie, podjął najlepszą decyzję z możliwych. Pani Montgomery, owszem, była wstrząśnięta. Była wystraszona, zdezorientowana, nawet trochę zła, ale ani przez moment nie pomyślała o smutku. Podeszła do dziecka i ostrożnie przykucnęła przed kanapą. 

— Masz na imię Macy? — zapytała łagodnie. 

— Tak. To twój dom? 

Głosik miała czysty i dźwięczny, buzię bladą i czystą — bez śladu choćby jednej łzy. 

— Tak, to mój dom, a ja jestem twoją ciocią. Wiesz, kim jest ciocia? 

— Wiem. Muszę tu zostać, bo mama i tata umarli? 

Zmroziła ją bezpośredniość, z jaką dziewczynka to powiedziała.

— Chodź, zrobimy herbatę i położysz się spać. — Utrzymanie promiennego uśmiechu było dla pani Montgomery prawie fizycznie bolesne. — Zawsze najpierw dobrze jest wypić herbatę. 

Zabrała siostrzenicę do kuchni, powtarzając jakieś uspokajające frazesy, ale dziewczynka już więcej się nie odezwała. Grzecznie zjadła grzanki z dżemem i tak samo grzecznie zasnęła na kanapie. Bez wypytywania, bez komentowania, bez marudzenia. I pewnie gdyby nie powód, który sprowadził ją pod dach pani Montgomery, ta nawet by się ucieszyła, że gościła u siebie tak dobrze wychowane dziecko. Trochę zbyt poważne, ale naprawdę bardzo grzeczne. Słysząc męża krzątającego się w sypialni, powiedziała sobie, że z czasem na pewno wszystko się zmieni. Przecież ma dopiero pięć lat. 

Tak, dziecko przecież zapomni. 

W końcu co to jest — pięć lat.