20. Człowiek stworzony jest z miłości i do miłości

         Ten dzień już od rana był upalny, ale wiatr, który powiewał co jakiś czas był zimny. To był piękny widok. Po lewej stronie cudowne słońce, czyste niebo, po prawej zaś, co prawda w oddali, ciemne, groźne chmury tylko czyhały, aby wypuścić krople deszczu. Noc zapowiadała się burzowa i niespokojna. Tęskniłam za odrobiną chłodu, ale wolałam upał, niż znowu deszcze i błoto.

Kiedy podałam kolację, Barty wrócił z ogrodu cały rozczochrany i pachnący wiatrem. Mimo to uśmiechał się szeroko.

         - Będzie padać, nie muszę podlewać kwiatów. Niestety, strasznie wieje – powiedział.

         - Tak, to widać – stwierdziłam, patrząc na jego potargane szaty i włosy, w których tkwiły pojedyncze, maleńkie listki. – Śmierdzisz psem.

Crouch parsknął śmiechem, słysząc to określenie. Nie odgryzł się jednak, tylko bez słowa poszedł do łazienki, by wziąć prysznic. Usiadłam przy stole, trochę się niecierpliwiąc; wolałam nie jeść zimnej pomidorówki. Do okna coś zapukało. Wystraszyłam się, ale w mdłym świetle świec zauważyłam, że to tylko sowa. Bez wahania wpuściłam ją do środka i odwiązałam od jej łuskowatej nóżki rulonik. Poznałam ją, była okropnie potargana przez wiatr i również miała na sobie aromat wiatru, ale poznałam w niej ptaka Nelly. Z niecierpliwością rozwinęłam pergamin i zaczęłam czytać:

Macy –

Piszę do Ciebie, bo uznałam, że powinnaś o tym wiedzieć. Zgodnie z moimi planami, wyjeżdżam. Muszę uporządkować swoje życie, przemyśleć kilka spraw, zastanowić się nad swoimi uczuciami… Jadę do Afryki, jak to już Ci kiedyś mówiłam. Nie wiem, kiedy wrócę, ale na pewno Cię poinformuję, kiedy będę w Londynie.

Nelly

Nic więcej nie było. Żadnego dokładniejszego wyjaśnienia, podanego terminu, nic. Wyczułam w tym liście jakiś smutek, który udzielił się i mnie. Gdybym opuściła i zachowała to wszystko dla siebie, może byłaby teraz szczęśliwa z Bartym. To ja jestem powodem jej przygnębienia i wyjazdu z kraju.

Crouch wyszedł z łazienki kilkanaście minut później.

         - Co się stało? – zapytał i zaczął jeść. – Nelly napisała?

          Tak. Wyjeżdża do Afryki, bo musi „uporządkować swoje życie” – odpowiedziałam, zerkając do listu przyjaciółki. Prawie nie tknęłam zupy. Czułam się naprawdę zdołowana. Muszę być naprawdę okropna, skoro nieświadomie zmusiłam ją swoim zachowaniem do odjazdu. Poszłam pod prysznic, wysuszyłam sobie włosy różdżką i wbiegłam na górę. Krople deszczu bębniły o szyby, ciemne chmury całkowicie przysłoniły gwiazdy. Nie słyszałam tego, ale wiatr hulał na zewnątrz, w oddali od czasu do czasu trzaskały pioruny. Zapaliłam kilka małych świeczek i wśliznęłam się do łóżka pod kołdrę, by poczytać. Wyciągnęłam list od Nelly i przeczytałam go kilkakrotnie. Pomyślałam sobie, że zachowała się niedojrzale, mówiąc mi o wyjeździe w liście, a nie twarzą w twarz. To było tchórzliwe, jak określił to Barty.

Do drzwi ktoś zapukał. Hmm, ktoś? Przecież wiadomo, że był to Crouch. Wszedł do środka i usiadł w nogach łóżka. Wciąż był ubrany w granatowe dżinsy i koszulę.

         - Zostaw to, Nelly wyjeżdża, bo nie może tego znieść, że nie ma u mnie szans. Powiedziała mi to. Trochę to przeżyła, popłakała się… nie chciałem, żeby tak się stało. Bo… bo myślę, że coś do ciebie czuję – powiedział cicho. Długo czekałam na te słowa. Tak w ogóle, to długo czekałam na jakikolwiek gest z jego strony. Uśmiechnęłam się nieśmiało i pocałowałam go w policzek.

Crouch przysunął się bardzo blisko mnie. Z pewnym wahaniem objęłam go za szyję i złożyłam delikatny pocałunek na jego odsłoniętym karku. Jego ramiona objęły mnie i nieśmiało przycisnęły do jego klatki piersiowej. Poczułam jego ciepło, lekkie zdenerwowanie i znów ten skurcz w żołądku. Już dobrze wiedziałam, co oznaczał, nie miałam najmniejszych wątpliwości. Czułam z nim też więź, o wiele mocniejszą, niż wcześniej. Chyba mogłam zrobić już następny krok. Wiedziałam, że on dojrzał do tego trochę wcześniej, ale spokojnie czekał. Z przyjemnością odbierałam całkiem nowe doznania, jego ostrożny dotyk, ciepłe dłonie na moich plecach, osuwające się coraz niżej. Przez chwilę całowałam jego miękką skórę na szyi, w końcu udało mi się wyszeptać do jego ucha:

         - Tak sądzę, że jestem już na to gotowa.

Spojrzał mi w oczy, żeby się upewnić, ale nie ujrzał w nich żadnego wahania. Uśmiechnęłam się zachęcająco, więc wychylił się lekko, żeby mnie pocałować. Pomógł mi się usadowić na swoich kolanach, po czym objęłam go w pasie kolanami. Brakowało mi ludzkiej bliskości, miałam kochające wujostwo i przyjaciółkę, dla której mogłabym zrezygnować ze wszystkiego, ale każdy z nich zachowywał się raczej chłodno w stosunku do mnie. Barty pogłębił pocałunek, przesuwając językiem po moich policzkach i podniebieniu. Jego namiętność podniosła mi temperaturę i wywołała elektryzujące dreszcze w okolicach karku. Czułam niewielką tremę przed czekającym mnie wyzwaniem. Lekko drżącą dłoń skierowałam w stronę jego guzików. Rozpięłam pierwszy, potem drugi… Jego serce waliło tuż przy moim, na sekundę odsunęłam do niego twarz z pewnym niepokojem.

         - Powinieneś wiedzieć, że nigdy tego z nikim nie robiłam – wyszeptałam i uśmiechnęłam się niepewnie.

         - Ja też, nie przejmuj się – odpowiedział i przeczesał palcami moje włosy. Widząc moje pytające spojrzenie, dodał: - Nie pytaj, dlaczego.

Nie miałam takiego zamiaru. Poczułam się trochę lepiej, kiedy się dowiedziałam, że oboje jesteśmy tak samo kompletnie niedoświadczeni. Ciekawa byłam, jakie to uczucie kochać się. Alice chwaliła się, że uprawiała seks od dawna, w co akurat mogłam jej uwierzyć. Kiedyś się ze mnie naśmiewała. Mówiła, że za pierwszym razem jest to trudny do opisania ból. Była doświadczona, dlaczego miałabym jej nie zaufać? Ale skoro jest to takie cierpienie, to po co ludzie to robią? Odchyliłam głowę na bok, by Crouch mógł spokojnie całować moją szyję, ja w tym czasie skupiłam się maksymalnie na jego koszuli. Nigdy nie widziałam go rozebranego, oboje mieliśmy do siebie szacunek i nie szwendaliśmy się po domu w przesadnym negliżu. W końcu zsunęłam z niego koszulę i odrzuciłam ją gdzieś na podłogę. W czerwonym świetle skórę miał ciemną, ale wiedziałam, że nie lubił się opalać. Oparłam policzek na jego ramieniu w oczekiwaniu, aż rozplącze wszystkie sznurki na moich plecach przy szarej, satynowej bluzce. Pod spodem nie miałam zupełnie nic, więc moje policzki pokrył szkarłatny rumieniec, gdy odsłonił moje piersi. Nie były duże, ale nie odczuwałam potrzeby powiększania ich. Poczułam się trochę zażenowana, kiedy pokrył je pocałunkami, ale tak najwyraźniej miało być. Chwilę później uniósł głowę, by na nowo zająć się moimi ustami. Wrócił znajomy dreszcz, gdy przesunął ręką po moich nagich plecach. Wtedy poczułam coś dziwnego pod sobą, jakby jakieś drgnięcie albo ruch. Z nieco wystraszoną miną zerknęłam na jego spodnie, ale on tylko się uśmiechnął i pogładził mnie uspokajająco po włosach. Nic dziwnego, że był ode mnie spokojniejszy Był starszy i gotowy na to dłużej, niż ja. Odetchnęłam raz, by uspokoić nerwy, po czym drżącymi palcami rozpięłam metalowy guzik i rozsunęłam rozporek. Pomogłam mu zdjąć spodnie. Kiedy już odrzucił je gdzieś na bok, ułożył mnie na plecach i pochylił się bardzo nisko. Ufałam mu całkowicie, ale poczułam niewielki strach, kiedy rozwiązał cienki sznureczek i zsunął ze mnie satynowe majtki. Uśmiechnął się i położył się na mnie, oczekując na jakiś zezwalający gest. Poczułam lekki napór jego zesztywniałej intymnej części ciała. Objęłam go kolanami w pasie. Byłam już gotowa. Albo raczej tak mi się zdawało. Kiedy wszedł we mnie po raz pierwszy, jedyną rzeczą, która do mnie dotarła, był przeszywający ból. Zacisnęłam zęby i instynktownie wbiłam paznokcie w jego ramię i kark, ale nie mogłam powstrzymać stłumionego jęku. Pierwsze sekundy były straszne, łzy cisnęły mi się do oczu. Już nie słyszałam bębnienia kropli deszczu o szyby. Teraz liczył się dla mnie tylko jego nierówny, przyspieszony oddech, silna dłoń zaciskająca się na moim ramieniu. Mimo bólu odniosłam pełną satysfakcję emocjonalną, bo wiedziałam, że jego westchnienia oznaczały rozkosz. Ból był dla mnie czymś nowym, ale doskonale wyczułam jego napięte mięśnie i rytmiczne ruchy, które stawały się coraz szybsze. Mocniej zacisnęłam kolana na jego pośladkach, by pomóc mu utrzymać rytm. To wszystko nie trwało długo, zaledwie kilkanaście minut, nie wiem… może z piętnaście? W szczytowym momencie jęknął przeciągle, zaciskając jedną dłoń na moim ramieniu, drugą wplątał mi we włosy. Poczułam w tym bólu coś, co przyniosło mi fizyczną ulgę i psychiczne zadowolenie. Odrobinę gorącej cieczy wystrzelonej z dużą siłą. Barty opadł na mnie, całkowicie pozbawiony tchu. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jak bardzo się starał, by zapanować nad sobą i sprawić mi jak najmniej bólu. Poczułam, jak silne żywię do niego uczucia. Przez chwilę leżał tak, z twarzą ukrytą tuż przy mojej szyi, dysząc ciężko. Jego ciało przeszywał lekki dreszcz, podobnie jak i moje. Pragnęłam, by już odsunął się ode mnie na krótką chwilę, jego członek wciąż sprawiał mi ból, ale zignorowałam go. Gładziłam troskliwie jego wilgotne włosi i bardzo kościste plecy pokryte kropelkami potu. Byłam bardzo senna, ale chciałam zaczekać na jego chociażby jedno słowo. W końcu podniósł głowę. Uśmiechnął się, oczy lśniły mu od nadmiaru emocji. Między nami nic się nie zmieniło, jego zmęczone usta spoczęły na moich, on sam zaś zsunął się ze mnie. Przytulił mnie, jakby dokładnie wiedział, czego potrzebuję.

*

         Po wczorajszej burzy zostało jedynie białe niebo. Spieczona ziemia po tygodniach upałów pochłonęła praktycznie całą wodę, gdzieniegdzie tylko znajdowały się niewielkie kałuże. Wszystkie rośliny były mokre od deszczu, powietrze przesycone były ozonem. Obudziłam się wypoczęta, jak zwykle. Pierwsze, o czym pomyślałam, to o zdarzeniu z wczorajszej nocy. Dopiero teraz do mnie dotarło, że nie jestem już dziewicą, ale w ogóle to mnie nie zasmuciło. Nawet cieszyłam się, że nie odbyło się to z jakimś obleśnym kolesiem. Barty obejmował mnie ramieniem, drugą ręką gładził moje włosy.

         - Przepraszam, że ci sprawiłem ból – odezwał się.

         - Nie przejmuj się, mnie się podobało. Myślę, że… że cię kocham – powiedziałam cicho.

         - Ja ciebie też. Kochałem cię od dawna, ale byłem chyba trochę zagubiony – przyznał. Te słowa wywołały uśmiech na moich ustach. Objęłam go za szyję i przytuliłam policzek do jego piersi.

         - Jak ci wczoraj było? – zapytałam.

         - Wiesz, nigdy czegoś takiego nie czułem, ale było cudownie. Za pierwszym razem zawsze są problemy, nie przejmuj się. Kiedyś spróbujemy jeszcze raz – odpowiedział, przytulając mnie mocniej. Chwyciłam owalny medalion wiszący na mojej szyi na długim łańcuszku i otworzyłam go.

         - Masz jakieś swoje zdjęcie? Ciotka mi powiedziała, że jeśli kiedyś kogoś pokocham, to powinnam go tu umieścić – mruknęłam.

         - To twoi rodzice? – zapytał, przyglądając się dwójce młodych ludzi na czarno-białej, ruchomej fotografii.

         - Tak. Prawie ich nie pamiętam, kiedy rok temu odwiedziłam nasz stary dom, okazało się, że jest całkiem zdemolowany. To Moody ich zabił, później aurorzy odwieźli mnie do mojej ciotki… Nie było mi tam źle, ale oni byli z innego świata, chcieli ze mnie zrobić poplecznika Dumbledore’a. Za stara byłam, żeby mi mogli narzucać swoją ideologię, od początku chciałam pomścić matkę i ojca.

Westchnęłam ciężko i zatrzasnęłam wieczko medalionu. Nie chciałam, żeby oglądali mnie w takiej sytuacji, chociaż byli tylko postaciami z fotografii. Usiadłam na łóżku i ubrałam szlafrok. Nie odważyłabym się stanąć przed nim nago, pomimo tego, co się stało w nocy. Zeszłam na dół, żeby zrobić śniadanie. Obiecałam sobie, że pomszczę moich rodziców. Było tak blisko, mogłabym zabić Moody’ego w ostatni dzień naszego pobytu w Hogwarcie. Mogłam, ale tego nie zrobiłam. Czy byłabym w stanie zamordować człowieka? Szalonooki nie był człowiekiem. Był potworem, który nie zawahał się przed zabiciem rodziców małego dziecka. Rozdzielić rodzinę. Z pewnością wiedział o mnie. Nie zabił mnie, bo może odezwało się w nim sumienie? Popełnił fatalny błąd, bo teraz to małe dziecko jest dorosłe i dybie na jego życie.

         Upiekłam na patelni bekon i podałam go z tostami i masłem. Wiedziałam, że Bartemiusz zawsze było wszystko jedno. Zszedł do kuchni owinięty w aksamitny, ciemny szlafrok, z rozczochranymi włosami i usiadł przy stole, czekając na herbatę.

         - Zastanawiałem się, dlaczego nie mamy żadnych wiadomości od Czarnego Pana. Skoro teraz potrzebuje śmierciożerców do pomocy, może przecież zwrócić się do mnie – odezwał się.

         - Do mnie też, im bardziej pomogę Czarnemu Panu, tym bardziej przyczynię się do upadku Dumbledore’a.

         - Nie pozwolę ci teraz ryzykować. Dopóki Czarny Pan nie osiągnie przewagi, jesteśmy wszyscy bezbronni i ograniczeni. Na razie nie jesteś ścigana przez ministerstwo, trzeba to utrzymać tak długo, jak się tylko da – odparł i zaczął jeść.

Z bardzo niezadowoloną miną usiadłam do stołu. Gdyby Voldemort nie potrzebował mojej pomocy, nie zrobiłby ze mnie śmierciożercy i nie dałby mi Mrocznego Znaku. Byłam już dorosła i mogłam sama decydować o sobie.

Po śniadaniu, na prośbę Croucha, obcięłam mu włosy. Usiadł na krześle w łazience i czekał. Włosy urosły mu już bardzo długie, przez co wyglądał trochę jak hipis. Ścięłam je tak, ze teraz sięgały mu do ramion, a obcięte końcówki spaliłam za pomocą zaklęcia.

         - Jeśli chcesz, możesz się wprowadzić do sypialni na górze – odezwałam się.

         - Nie będzie ci to przeszkadzać? – zapytał. – Myślałam, że to, co się między nami zdarzyło coś zmienić… 

         - Zmieniło, ale chyba na lepsze. Jesteś mi teraz bliższy – odpowiedziałam i przeczesałam kilkakrotnie grzebieniem jego włosy. – Może być taka długość?

         - Tak, podoba mi się. Chodź tu.

Nieśmiało usiadłam mu na kolanach i oplotłam ramionami jego szyję. On objął mnie w talii, w o wiele pewniejszy sposób niż zwykle i ukrył twarz w moich włosach. Poczułam jego ciepłe usta przesuwające się po mojej szyi, ręce błądzące po moim ciele. Nie chciałam w tym momencie nic robić, po prostu poddałam się jego pieszczotom i zamknęłam oczy.

         - I co, nic już cię nie nawiedza w lustrze? – zapytał, kiedy odsunął ode mnie swoje wargi i teraz gładził powoli moje włosy. Ja oparłam policzek o jego pierś.

         - Nie, chyba faktycznie miałeś rację – odparłam. – Nigdy nie wejdę do lasu i wszystko będzie dobrze.

         - Nie musisz tego robić. Ten las jest wielki. Kiedyś pokażę ci piękne miejsca, w których nic ci nie będzie groziło – rzekł. Wyszukały je dawno temu moja matka z Elenai.

Zaśmiałam się, słysząc te słowa.

         - To dziwne, mieszkam tutaj tyle czasu, a ani razu nie byłam w pokoju twojej siostry. Śmieszne, ale uważam go za jakby… małą świątynię – przyznałam. Barty też parsknął śmiechem.

         - To tylko pokój. Jeśli chcesz, możemy tam zaraz pójść.

Wstał i jednym machnięciem różdżki usunął ślady po strzyżeniu, które się tu odbyło. Oboje weszliśmy po schodach na górę, a Crouch otworzył różdżką drzwi. Zamek kliknął mechanicznie; zauważyłam, że zamknięte były zaklęciem. Kiedy wśliznęliśmy się do środka, w nozdrza uderzył mnie zapach kurzu. Był to ładny, dość mały pokoik z żelaznym, czarnym łóżkiem w kącie, zaścielony pożółkłą pościelą w kwiaty, okrągłym stolikiem zawalonym mnóstwem do połowy wypalonych świec, starodawnym krzesłem i szafą. Wszystko to utrzymane było w ciemnych kolorach, ściany pokryte były oliwkową tapetą, a na podłodze rozciągnięty dywan w geometryczne, greckie wzory, ale był w tym ukryty jakiś dobry gust. Na nakrytej pożółkłą serwetą szafce nocnej stał żelazny budzik i zdjęcie w zwykłem, drewnianej ramce. Myślałam, że będzie przedstawiało jakieś bliskie jej osoby, przyjaciółkę albo chłopaka, ale na czarno-białej fotografii był tylko jakiś krajobraz, brzeg jeziora lub rzeki, a tyłu las. Do ścian przybito cztery obrazy, najprawdopodobniej namalowane przez nią, a każdy ukazywał inny kawałek natury. Wydawało mi się, że chyba nie lubiła malować ludzi.

         - I co, stało się coś magicznego? – zapytał Bartemiusz rozbawionym tonem.

         - Nie. Dobry gust miała twoja siostra. Ale po co robić zdjęcie rzece?

         - To było jej zdjęcie, ale kiedy wyprowadziła się z domu, wyszła ze wszystkich fotografii. Zerwała z rodziną, mówiłem ci już – odparł i oparł się biodrem o framugę drzwi. Podeszłam do okna i wyjrzałam przez nie. Miała widok na stronę, gdzie znajdowała się wioska, ale była zbyt daleko, by można ją było zobaczyć. To był ładny pokój, ale nie czułam się tu dobrze. Dałam znać Crouchowi, że już chcę stąd wyjść, więc opuściliśmy sypialnię, a on zamknął drzwi różdżką. Nie chciałam tam przebywać. Nie wiem, dlaczego mi ciągle wmawiał, że Elenai nie żyje. Nigdy o niej nie wspominał, nie chciał pokazać mi jej grobu, mimo że był pusty. Ta cała sprawa mi się nie podobała, i to bardzo, już od samego początku. Nie zostawię tej sprawy. Coś tak czułam, że miało to związek z chatą w lesie. Chodzi mi o jej zaginięcie, tak.

         Wieczorem, po kolacji, kiedy już się ściemniło, zrobiłam dwie herbaty (stanowczo sprzeciwiając się Crouchowi, który proponował wino skrzatów), po czym oboje usiedliśmy przed płonącym kominkiem. Po raz pierwszy bez żadnego skrępowania przytuliłam się do niego i oparłam policzek o jego ramię. Kiedy ujął mój podbródek, żeby mnie pocałować, poczułam, że to nadeszła już ta chwila, by spróbować drugi raz. On też to wyczuł, bo przysunął się bliżej i wziął mnie na kolana. Nie miałam do tego głowy, by teraz myśleć o podróży na górę. Było mi tu całkiem wygodnie, pozwoliłam, by Barty położył mnie na kocu rozłożonym przed kominkiem. Zamknęłam oczy, kiedy całował moją szyję i rozpinał guziki szaty. Gdzieś w środku, podświadomie obawiałam się, że drugi raz niczym nie będzie się różnił od pierwszego, będę czuć tylko okropny ból, ale ciągle trzymałam się nadziei, że będzie lepiej. Pomogłam Crouchowi zdjąć spodnie; wciąż nie mogłam pozbyć się lekkiego skurczu gdzieś w okolicy brzucha, skurcza wyrażającego zdenerwowanie. Trudno mi jednak było o nim myśleć, podczas gdy Bartemiusz zajmował się moim ciałem w wyjątkowo troskliwy sposób. Lekko drżącymi rękami rozpiął mi dżinsy i odrzucił gdzieś na bok. Mimowolnie zacisnęłam palce na jego ramionach, kiedy poczułam jego nabrzmiały członek w sobie. Powrócił znajomy ból, ale wydawało mi się, że był nieco słabszy i mniej intensywny. Trwał tylko chwilę, wraz z jego rytmicznymi ruchami mijał. Gdy już przestał mi przeszkadzać, poczułam coś nowego. Jakby… przyjemność z sytuacji, w której się znalazłam. Ukryłam twarz między jego szyją i ramieniem, by stłumić głośne westchnienie. Barty w mocny sposób trzymał moje zesztywniałe ciało, a ja objęłam go kolanami w pasie. Trwało to mniej więcej tyle samo czasu, co wczoraj, w szczytowym momencie nie mogłam powstrzymać jęku, który opuścił moje gardło. Sekundę później doszedł Crouch, osłabiony i senny znieruchomiał, dusząc ciężko. Drżąc lekko na całym ciele, przytuliłam się do niego, kiedy zsunął się ze mnie i nakrył nas drugim kocem.

         - Tym razem się udało – powiedziałam mu, kiedy mój oddech już się uspokoił. Pocałowałam go w szyję, później w usta, by w ten sposób wyrazić swoje uczucia.

         - Mówiłem, za pierwszym razem zwykle nic nie wychodzi. Wiesz… chciałbym, żeby to trwało wiecznie.

         - Ja też.

Teraz już nie było dla mnie ważne, czy Nelly wyjechała do tej Afryki, czy nie, co siedzi ukryte w chacie albo dlaczego Elenai zniknęła… Liczyła się tylko ta chwila, ta cudowna senność, odprężenia i uczucie, które żywiłam do Croucha. Seks był kolejnym nowym i przyjemnym doświadczeniem w moim życiu, ale tylko dlatego, że uprawiałam go z ukochaną osobą.

___________

Muszę powiedzieć, że jestem zadowolona z tych scen, zwłaszcza z pierwszej. No, ale dość tej sielanki, czas namieszać. Ale to za chwilę. Dodaję ten rozdział i szybko do nauki, bo jutro mam mnóstwo sprawdzianów. Jak zwykle xD Dedykacja dla Kiry :*