22. Brzozowa dolina cz. 2

         Nad jeziorem spędziliśmy resztę dnia. Kiedy pojawiły się denerwujące komary, spakowaliśmy swoje rzeczy i ruszyliśmy w drogę powrotną. Słońce już zachodziło, niebo przybrało kolor pomarańczowy z tysiącami jego odcieni, zacząwszy od złota, przez jasny fiolet, skończywszy na ognistej czerwieni okalającej dookoła jasną, żółtą kulę słońca. Nie było już tak upalnie, właściwie, to panował przyjemny, wieczorny chłód połączony z ciepłem wydzielającym się z nagrzanej przez cały dzień ziemi. Dotarliśmy do rozwidlenia dróg. Nagle coś mi się przypomniało. Już otworzyłam usta, żeby się odezwać, ale Bartemiusz uprzedził mnie:

         - Tak, wiem, pamiętam.

Skręciliśmy w las. Była to polna ścieżka porośnięta rzadko brzozami. Trawa była tam soczyście zielona, na podłożu nie walały się jeszcze liście, gdzieniegdzie, pośród źdźbłami rosły pojedyncze, maleńkie stokrotki z delikatnymi, białymi płatkami i żółtym niczym małe słoneczka środkami.

         - Na wiosnę jest tu całe morze fiołków – powiedział Crouch, a ja spróbowałam to sobie wyobrazić. Musiałam to zobaczyć, odkrywanie coraz to nowych, cudownych miejsc mogłoby być moim nowym hobby. Nie szliśmy długo, zaledwie kilka minut. Był to bardzo miły spacer, nie męczyło nas przedzieranie się przez zarośla, których tu, nie wiedzieć czemu, nie było. Nagle, gdzieś pomiędzy rosnącymi w sporych odległościach brzozami, zauważyłam jakąś budowlę. Była to, jak się później okazało, niska kapliczka z białego, starego już kamienia. Dookoła dwóch ozdobnych, korynckich kolumienek wiły się róże o ciemnoróżowych, uroczych płatkach, rzeźby przedstawiające małe cherubinki umieszczone były na rogach białego, matowego kamiennego dachu, dookoła grobowca zaś posadzone były dwa krzaki dzikiej, mocno pachnącej, różowej róży. Na środku ściany frontowej znajdowało się okrągłe okno z kolorowym witrażem. Był tam czerwony kwiat z kolcami, dookoła którego wił się cienki, zielonozłoty wąż. Nad wyłożoną kolorowymi szkiełkami szybą wytłoczone było w kamieniu wypukłą, ozdobną czcionką łacińskie hasło: Omne initium difficile videtur*.

         - To grobowiec twojej rodziny? – zapytałam.

         - Tak, z tyłu jest wejście. Tak naprawdę w podziemiach jest dość duża krypta, leży tam większość mojej rodziny, dawno temu jej członkowie mieszkali w dworku, który teraz popadł w ruinę – odparł. – Komora mojej matki jest pusta, podczas pogrzebu ojciec umieścił tam kilka jej rzeczy i mnóstwo kwiatów.

         - A Elenai? Jej też zrobiliście pogrzeb?

         - Nie. Ojciec już nigdy o niej nie wspomniał. Będę musiał tu kiedyś przyjść, żeby wymieść pajęczyny i zapalić nowe świece – rzekł. Wydał mi się nagle jakiś smutniejszy. Chwycił mnie za rękę i poprowadził w stronę domu.

         - Mogę to jutro zrobić za ciebie, chciałabym zobaczyć, jak to wygląda w środku – zaproponowałam, ale on tylko wzruszył ramionami.

         - Skoro chcesz…

Mocniej uścisnęłam jego dłoń i oparłam głowę o jego ramię. Ucieszyłam się, kiedy na horyzoncie zauważyłam dom. Pokochałam to miejsce i teraz nie wyobrażałam sobie życia gdzie indziej. Byłam zmęczona po tym nużącym dniu. Barty spróbował nauczyć mnie pływać, ale wiadomo, nie byłam dobra w żadnych sportach, więc szło mi to raczej kiepsko. Oparłam się plecami o ścianę, kiedy tylko weszliśmy do środka. Patrzyłam, jak zamyka drzwi za pomocą różdżki. Nie wiem, czy to kwestia pogody, czy czegoś innego, ale czułam w sobie jakieś dziwne gorąco. Crouch odrzucił na bok torbę i chwycił mnie w objęcia. Podniósł mnie bez trudu i wniósł na górę. Zupełnie zapomniałam, że nie przygotowałam kolacji, a skutki wybuchu naszej namiętności mogą być problematyczne, ale to teraz nie było ważne. Głuche westchnienie wyrwało mi się z piersi, kiedy rzucił mnie niespodziewanie na łóżko. W tym momencie zachowywał się zupełnie inaczej niż zwykle; wiem, że było to trochę udawane, ale i tak robiło na mnie spore wrażenie.

*

         Poprzedniego wieczora Bartemiusz bardzo mnie zmęczył, ani za pierwszym, ani za drugim razem nie pokazał mi swoich prawdziwych umiejętności. Podczas naszego trzeciego zbliżenia czułam tylko pełną przyjemność, po bólu nie było ani śladu. Teraz leżałam na wznak przez kilka minut i patrzyłam, jak wskazówki zegara powoli się przesuwają. Głowa Barty’ego spoczywała na moich piersiach, czułam w okolicy brzucha jego bijące miarowo serce. Przez chwilę gładziłam mechanicznie jego włosy, myślami będąc zupełnie w innym miejscu. Bardzo pragnęłam zobaczyć kryptę pod grobowcem. Nigdy nie lękałam się umarłych, jakoś tak się złożyło, że los obdarzył mnie, mimo delikatnych kości, silnymi nerwami.

Barty obudził się kilka minut później. Chciałam mu powiedzieć, gdzie się wybieram, żeby sobie nie pomyślał, że coś mnie porwało albo znów odwiedziłam chatę w lesie. Uśmiechnął się lekko, kiedy otworzył wciąż mętne od snu oczy. Ujęłam jego twarz w dłonie i pocałowałam go w usta.

         - Nie wiedziałam, że tak potrafisz – wyszeptałam, ale szybko wysunęłam się spod niego, gdy jego usta spoczęły na mojej szyi.

         - Nie chcesz jeszcze raz spróbować? – zapytał z tajemniczym uśmiechem.

         - Hmm, nie teraz. Tak właściwie to mam ochotę znów odwiedzić grobowiec twojej rodziny – odparłam i zaczęłam się ubierać. – A ty bądź tak miły i zrób śniadanie, dobrze?

         Kwadrans później wyszłam z domu, wdychając rześkie, poranne powietrze. Dokładnie zapamiętałam drogę na Brzozową Dolinę. Tak, od dziś tak będę nazywać to miejsce. W blasku świeżych, wczesnych promieni słońca grobowiec wyglądał jeszcze bardziej tajemniczo i uroczo. Stwierdziłam, że nie ma sensu robić cokolwiek z różami. Barty zna się na tym najlepiej, a te krzaki z pnącymi się łodygami były idealne. Odnalazłam małe wejście z tyłu, które otworzyłam różdżką i weszłam do środka. Musiałam się mocno pochylić, żeby przecisnąć się przez nie, ale w końcu się udało. Ściany i podłoga wykonane były z białego, matowego kamienia, wyrzeźbiono tu nawet niewielkie półki na świece, na których stały tylko roztopione, stare ogarki. Natychmiast zlikwidowałam je jednym zaklęciem, później zajęłam się pajęczynami i pyłem. Kiedy wszystko już lśniło, postanowiłam zbadać całkiem interesującą klapę z lakierowanego drewna umieszczoną w podłodze. Było tu niewiele miejsca na wysokość, musiałam być lekko pochylona, by nie uderzyć głową w sufit. Z trudem podniosłam ciężki kawałek drewna i zajrzałam do środka. Nie musiałam używać zaklęcia Lumos; kiedy tylko moja noga spoczęła na pierwszym szczeblu drabiny, natychmiast zapłonęły pochodnie przytwierdzone do kamiennych ścian. Moim oczom ukazała się całkiem spora krypta. Mimo że umieszczona była pod ziemią, ściany, sufit i podłoga wykonane były z czarnego, eleganckiego granitu. Wyłożono tu też surowy, ale bogato zdobiony chodnik. Całe pomieszczenie wysokie było na nieco ponad dwa i pół metra, długie na sześć, a szeroka na trzy. Od podłogi do samego sufitu znajdowały się kwadratowe tabliczki ze złotymi uchwytami i wygrawerowanymi nań za pomocą złotej, ozdobnej czcionki informacjami o zmarłych. Podeszłam do najbliższej tablicy umiejscowionej w trzecim rzędzie od dołu. Do samego sufitu mieściło się ich sześć. Widniał na niej napis:

Roxanne Nora Crouch

* 18 wrzesień 1951

+ 2 listopad 1989

„Nube solet pulsa candidus ire dies”

Tuż obok niej znajdowała się tablica z danymi ojca Barty’ego:

Bartemiusz Marshall Crouch Senior

* 3 styczeń 1948

+ 24 maj 1955

„Primum vivere, deinde philosophari”

Zmarszczyłam lekko czoło, patrząc na datę śmierci pana Croucha. Wątpię, by jego syn to tutaj umieścił. To miejsce musiało być opatrzone jakimś zaklęciem, które sporządza te napisy. Pogrzebałam w torbie, którą miałam ze sobą; w końcu wyciągnęłam z niej oprawioną w drewnianą ramkę magiczną, czarno-białą fotografię. Barty o tym nie wiedział, ale kiedy go nie było, poszłam na strych i przejrzałam stare dokumenty w celu odnalezienia jakiejś prywatnej rzeczy pana Croucha, której jego syn nie zniszczył. Niestety, natrafiłam tylko na to zdjęcie. Oprawiłam je w ramkę i schowałam. Jakoś nie mogłam się z tym pogodzić, by jego krypta była pusta. Dlatego za pomocą różdżki otworzyłam płytę i zajrzałam do środka. Była długa, jak na trumnę i bardzo ciemna. Ustawiłam zdjęcie i złożyłam polne kwiaty, które zerwałam, idąc tu. Teraz mogłam już być spokojna. Zamknęłam komorę i jeszcze raz rozejrzałam się. Wyglądało na to, że ta krypta wciąż się powiększała, wraz z przybywającymi tam ciałami. Leżeli tu czarodzieje zmarli nawet w 972 roku, wszyscy o nazwisku Crouch. Kobiety miały pod swoimi imionami wypisane domu, z którego pochodziły. Zauważyłam dwie z rodu Malfoyów, jedną urodzoną w 1365 roku z Blacków, a nawet z Gauntów. Rozrost krypty można było poznać po jakości i stanie marmurowych tablic i jasności złotej czcionki. Znajdowało się tu jakieś pół tuzina pustych, niezapisanych jeszcze komór, czekających na przyjęcie nowych ciał.

Zrobiło się tu bardzo duszno. Szybko wspięłam się po drabinie na powierzchnię i zatrzasnęłam za sobą klapę. Wyczarowałam dwadzieścia długich, kremowych świec i zapaliłam je. Coś czułam, że będę tu często przychodzić. I to nie tylko ze względu na piękno tego miejsca. Chciałam, by ten grobowiec nie był opuszczony, aby miał jakiegoś opiekuna. Bartemiuszowi się niestety do tego nie spieszyło. Musiała mu bardzo zbrzydnąć ta jego rodzina. Zapieczętowałam wejście do kapliczki zaklęciem i wyprostowałam się. Poczułam nieprzyjemne mrowienie na karku, więc odwróciłam się gwałtownie. Raptownie wciągnęłam powietrze. Moim oczom ukazała się postać dziewczyny. Tej dziewczyny, którą widywałam w lustrze. Tylko tym razem stała w pewnym oddaleniu i patrzyła  prosto na mnie. Ubrana była w jakieś okropne łachmany, całe widoczne ciało, jak twarz, miała brudną, poobijaną i w zaschniętej, starej krwi. Jej włosy były tak brudne i splątane, że wyglądały raczej jak kupa szmat. Kiedy pierwszy szok minął, a mnie udało się poskromić strach, ruszyłam biegiem w jej stronę. Nie wyglądała jak duch czy zjawa. Musiała istnieć naprawdę. Gdy tylko zrobiłam pierwszy krok w jej stronę, ta rzuciła się do ucieczki. Tak łatwo nie pozwoliłam jej uciec. Dziewczyna skierowała się w stronę gęstniejącej szybko części lasu. Gałęzie chlastały mnie w twarz, ale ignorowałam to. Oddalała się coraz szybciej, a ja zwalniałam, nie mogąc już złapać tchu. W końcu zatrzymałam się, dysząc ciężko i ściskając się za bok, w którym czułam nieprzyjemne kłucie. Przez chwilę opierałam się o drzewo. Odpuściłam. Trudno, jeśli się pojawi w lustrze, powiem jej coś, by dała mi już spokój.

Wróciłam do domu w nieco popsutym humorze. Na Barty’ego natknęłam się w kuchni. Usiadłam przy stole i obserwowałam, jak smaruje masłem tosty.

         - I co, jak ci poszło? – zapytał, stawiając przede mną kubek z parującą herbatą.

         - Ta komora sama się powiększa?

         - Tak, moja rodzina od samego początku była tutaj chowana. Wiesz, mieli tu wielki, stary zamek, ale dawno temu zmarniał, dlatego tutaj wybudowano bardziej nowoczesny dom, ale to jeszcze za czasów mojej prababki, Clary Crouch, Kiedyś ci pokażę te ruiny – odpowiedział.

         - Możesz być na mnie zły, ale nie byłabym spokojna, gdybym tego nie zrobiła. Kiedy byłeś na tej misji, ja poszłam na strych i odnalazłam tam zdjęcie twojego ojca. Dziś umieściłam je w jego pustej krypcie. Przepraszam, to twój ojciec i tym powinieneś o tym decydować…

Bartemiusz pochylił się i pocałował mnie w czoło.

         - Nie przejmuj się. Jeśli tak chciałaś… Podoba ci się ta krypta? Kiedyś też tam będziemy leżeć.

         - Kiedy wychodziłam z grobowca, zobaczyłam dziewczynę z lustra – odparłam o wiele cichszym głosem. – Biegłam za nią, ale mi uciekła. Ona wygląda jak człowiek, bardzo zmasakrowany, ale człowiek. Już ją gdzieś widziałam, jeszcze przez tymi jej wizytami w lustrze.

         - Zignoruj to. Ona chce, żebyś coś dla niej zrobiła. Nie myśl o tym, ona wciągnie cię w świat ludzi, którzy umarli, a w to się nie wolno mieszać. Pij herbatę, bo ci wystygnie.

Mimo że Bartemiusz udawał, że się tym nie przejął, ja czułam jego zdenerwowanie. Było to dla niego ważne, musiało to też wpłynąć na jego humor. On coś wiedział. Coś, czego nie chciał mi powiedzieć. Postanowiłam na niego nie naciskać, skoro miał jakieś prywatne tajemnice, to nie moja sprawa.

___________

Dawno nic nie dodałam, ale na tego bloga zawsze piszę takie długaśne rozdziały… Mam dla Was kilka organizacyjnych informacji. Wiem, że jeszcze miesiąc został do wakacji, ale nie mam pojęcia, czy będę mogła opublikować tu cokolwiek przez lipcem, dlatego mówię to teraz. Na początku lipca Wasza Frozenka pojawi się w Warszawie z prywatnych pobudek, ale w tamtych rejonach rzadko bywam, więc to raczej wyjątkowa okazja, by się z nią zobaczyć xD A jako że Frozenka bardzo Was wszystkich miłuje, również chciałaby się ze swoimi Czytelnikami zobaczyć. Więc jeśli ktoś jest z Warszawy albo okolic, to niech mnie chyżo do znajomych na fejsiku zaprasza, to sobie pokonwersujemy :* TUTAJ link xD