24. Czas dorosnąć cz.2

         Cały dzień sprzątałam. Po prostu nie mogłam sobie znaleźć miejsca! Okropny, żelazny uścisk w żołądku nie ustępował ani na chwilę. Barty poszedł dla mnie na zakupy, bym mogła zająć się kolacją i nie odrywać się od tego. Im bliżej było godziny dwudziestej, tym bardziej byłam zestresowana. Zrobiłam zupę cebulową i pieczoną rybę z ziemniakami oraz surówką z marchewki, a na deser - szarlotkę. Moje potrawy nigdy nie dorównają tym z Hogwartu, ale starałam się, jak tylko mogłam.

Kilka minut przed ósmą do drzwi ktoś zapukał. Otworzyłam je i wpuściłam przyjaciółkę do środka. Krótko mnie uściskała, po czym całą uwagę skierowała na Croucha. Ubrana była jak zwykle lepiej ode mnie, ale nigdy jej tego nie zazdrościłam. Po prostu każda z nas preferowała inny styl. Dziś miała na sobie ciemnorudy płaszcz z lisa, a kiedy go zdjęła, naszym oczom ukazała się czerwona, satynowa sukienka i sznur pereł na szyi. W porównaniu do mojej granatowej, bawełnianej sukienki z długimi rękawami i grubymi koronkami, wypadła po prostu jak kreacja na bal u królowej Anglii. Czułam się naprawdę szczęśliwa, że moja przyjaciółka miała tak cudowny gust.

         - Ślicznie wyglądasz, ten spadek ci służy - powiedział Barty i zabrał ją do salonu. Ja skierowałam się do kuchni, żeby przynieść pierwsze danie, ale śmierciożerca mnie ubiegł.

         - Idź, usiądź sobie, ja wszystko przyniosę - powiedział cicho. Zanim zdążyłam mu się sprzeciwić, zniknął w kuchni. Westchnęłam tylko i usiadłam na pufie na przeciwko Nelly. Ta zajęła miejsce na kanapie. Poczułam się nieco zakłopotana, gdy sobie pomyślałam, że blondynka mogłaby się dowiedzieć, co się tutaj wczoraj odbywało. Dopóki Bartemiusz nie przeszedł, panowała niezręczna cisza. Przyjaciółka musiała wyczuć mój stres, zapewne dlatego nie katowała mnie rozmową.

         - Coraz lepiej gotujesz - przyznała szczerze.

         - Dziękuję. Starałam się.

Crouch podjął temat jej podróży, który Nelly szybko podchwyciła. Rozgadała się tak bardzo, że nawet nie zauważyła, kiedy podano drugie danie, a później deser. Ja praktycznie się nie odzywałam. Czułam, że to już nadszedł ten moment. Barty chyba też, bo zerknął na mnie znacząco i odezwał się:

         - Słuchaj, chcielibyśmy ci z Macy coś powiedzieć...

         - To ważniejsze od mojej historii? - przerwała mu, a w jej głosie zabrzmiała nutka zniecierpliwienia.

         - Eee, chyba tak. Już niedługo z Macy pobieramy się, a na wiosnę urodzi się nasze dziecko - rzekł Crouch z beznamiętną miną. Poczułam do niego wdzięczność, że to nie ja musiałam wyznać to wszystko Nelly. Pełen wyrzutów i niedowierzania wzrok spoczął najpierw na nim, potem na mnie. Zupełnie tak, jakby chciała mnie wgnieść w ziemię. Po dłuższym milczeniu odezwała się cicho, a jej wytwornie ułożone włosy oklapły lekko.

         - Jesteś w ciąży... Ale to nie bierze się znikąd. Nic mi o tym nie powiedziałaś, że spaliście ze sobą.

Gorycz w jej głosie była gorsza od słów, które wypowiedziała. Spuściłam wzrok, czując, jak krew odpływa mi z twarzy. Barty nawet nie próbował ratować sytuacji. Chyba wolał milczeć, aby tego nie pogorszyć.

         - Przepraszam, ale to było coś bardzo osobistego, musiałam sama się z tym oswoić, zanim...

         - A skąd wiesz, że to jego dziecko? - przerwała mi i wskazała podbródkiem na Croucha, po czym zwróciła się do niego: - Może się puściła, kiedy cię nie było?

         - Co? Jak możesz - wyszeptałam, a oczy wypełniły mi się łzami. Serce waliło mi w piersi, ja zaś nie mogłam złapać tchu. To była najgorsza rzecz, jaką kiedykolwiek od niej usłyszałam, a było ich przecież tak wiele.

         - Nelly, przestań. Idź już do domu, poukładaj to sobie... - wtrącił się Bartemiusz, a blondynka nagle spojrzała na niego z rozpaczą.

         - A co z tym, co do mnie mówiłeś? Co mi napisałeś? Że jestem piękna i... - spytała. W jej głosie dosłyszałam niewielką natarczywość.

         - Bo jesteś, ale ja cię nie kocham. Proszę, nie rób z tego wielkiej opery mydlanej. Idź.

Nelly wstała i obrzuciła mnie pogardliwym spojrzeniem, a wyraz jej twarzy zmienił się diametralnie. Jej wargi wykrzywił jakiś paskudny grymas, który wcale nie uczynił jej piękniejszej. Wyglądała teraz jak zgożkniała, wiecznie obrażona ciotka.

         - Gratuluję. I wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia - warknęła i szybko opuściła dom. Zatrzasnęła za sobą drzwi z taką siłą, że szyby w oknach zadźwięczały głośno.

Ukryłam twarz w dłoniach i wybuchnęłam płaczem. Nie chciałam okazać słabości przy przyjaciółce. Mimo żalu, czułam w sobie taką złość... Nie mogłam pozwolić, by Nelly zatriumfowała. Robiła wszystko, by zniszczyć mój związek z Bartym. Chciała zburzyć moje szczęście, stłamsić je... I nie tylko przez uczucie do Croucha. To nie było już zauroczenie czy nawet miłość. To przypominało mi coś na kształt niezdrowej obsesji. Ale nie na punkcie Bartemiusza, lecz moim. Nie wiem, czy nasza przyjaźń przetrwa tę próbę.

Barty pogładził mnie po włosach i pocałował w czoło, ale wyczuł, że chciałabym zostać sama, więc udał się do kuchni, aby pozmywać po kolacji. Przynajmniej było już po wszystkim, Nelly została gwałtownie sprowadzona na ziemię i nie będzie już próbowała nas rozdzielić. Znała Barty'ego, on nigdy nie zostawiłby swojego dziecka, a jej nie interesował związek z mężczyzną, który na bachora. Chciała się bawić, a nie być macochą.

Weszłam po schodach na górę, do naszej sypialni i położyłam się na łóżku, już całkiem spokojna. Nadszedł czas, kiedy musiałam pomyśleć o sobie. Nie mogłam wciąż dostosowywać się do innych.

___________

No i mamy drugą rocznicę Douce-Fleur. Te dwa lata minęły nam w oparach oczekiwania na kolejne rozdziały, wiem, że nie miałam zbyt dużo czasu dla tego bloga, przez co nie czułam z nim takiej więzi, jak na przykład z SCP. Ale zrozumiałam, że nie ciągłe dążenie do doskonałości czyni opowiadania i blogi ważnymi, lecz ofiarowanie im cząstki siebie. Dlatego postanawiam się poprawić, a Was proszę o przebaczenie. I dziękuję, że byliście ze mną przez ten czas, mam nadzieję, że nie opuścicie mnie, a ja nadal będę miała dla kogo przepisywać z zeszytów te rozdziały. Na kolejny odcinek zapraszam po pielgrzymce, jutro udaję się na czterodniową, pieszą pielgrzymkę na Kalwarię Pacławską, aby modlić się o dobrze zdaną maturę. Mam nadzieję, że tym razem nie spuchnę przez to słońce. Do zobaczenia :*